sensiz olmaz
Kayıtlı Üye
Güzin Abla, ben 14 yaşındayım. Ortaokula gidiyorum. Derslerim çok iyi.
Güzin Abla, ben 14 yaşındayım. Ortaokula gidiyorum. Derslerim çok iyi.
Aslında gayet modern bir ailem var. Ama bazen bana karşı çok kötü davranıyorlar.
Özellikle annemin sanki krizi tutuyor, başka bir şeye ya da başka birine kızınca doğrudan bana bağırıyor.
Yapmadığım şeyleri ve o an aklına gelen abuk sabuk şeyleri başıma kakıyor. Her bağırışı beni çıldırtıyor.
Tam benim önemli bir sınavım olduğu gün sanki özellikle yapar gibi bana tavır alıyor. Beni deli ediyor.
Bunların bu kadar sık olmasına dayanamıyorum. Sabır diyorum kendi kendime ama daha nereye kadar...
Bazen tanıdığı arkadaşlarımla gitmeme bile izin vermiyor. Ve Ben sana güveniyorum ama çevredeki insanlara güvenmiyorum diyor.
Tamam, ona da hak veriyorum ama işine gelince her yere yolluyor, işine gelmeyince olmaz deyip sıyrılıyor.
Ve bazen bana öyle bağırıyor ki, karşısında 5 yaşında çocuk varmış gibi davranıyor.
Ben zaten anneme haber vermeden dışarı çıkmıyorum. Bu sene önemli sınavlarım var, bu stres arasında bir de ailemin sıkıntılarını çekiyorum.
Annemle konuşulmuyor bile. Hemen bağırmaya başlıyor hem de haksız yere.
Sence ne yapabilirim?
Rumuz: Ailem ve ben
Sevgili kızım, belki de annenle babanın arasında bir sorun vardır. Annen büyük ihtimalle mutsuz ve sinirleri yıpranmış bir kadın. Sen ne kadar anlayışla karşılasan da, belli ki onun da katlanamayacağı bazı sorunlar var evde.
Tabii bu seni üzmesini gerektirmez ama işte insanlar her zaman bunu yaparlar, öfkelerini en yakınlarından çıkarırlar.
Biraz daha sabırlı ol. Yaşın henüz çok küçük.
Ayrıca annen haklı; ortam kötü. Henüz iyiyi kötüyü tam anlamıyla kavrayabilecek yaşta değilsin. Annenin üzerine titremesi bundan olabilir.
Sakın ona cevap verme, sakin konuş. Annenle babana sevgi göster. Özellikle annene biraz yakın olmaya çalış.
Bak göreceksin, sana karşı daha yumuşak olacak.
Güzin Abla, ben 14 yaşındayım. Ortaokula gidiyorum. Derslerim çok iyi.
Aslında gayet modern bir ailem var. Ama bazen bana karşı çok kötü davranıyorlar.
Özellikle annemin sanki krizi tutuyor, başka bir şeye ya da başka birine kızınca doğrudan bana bağırıyor.
Yapmadığım şeyleri ve o an aklına gelen abuk sabuk şeyleri başıma kakıyor. Her bağırışı beni çıldırtıyor.
Tam benim önemli bir sınavım olduğu gün sanki özellikle yapar gibi bana tavır alıyor. Beni deli ediyor.
Bunların bu kadar sık olmasına dayanamıyorum. Sabır diyorum kendi kendime ama daha nereye kadar...
Bazen tanıdığı arkadaşlarımla gitmeme bile izin vermiyor. Ve Ben sana güveniyorum ama çevredeki insanlara güvenmiyorum diyor.
Tamam, ona da hak veriyorum ama işine gelince her yere yolluyor, işine gelmeyince olmaz deyip sıyrılıyor.
Ve bazen bana öyle bağırıyor ki, karşısında 5 yaşında çocuk varmış gibi davranıyor.
Ben zaten anneme haber vermeden dışarı çıkmıyorum. Bu sene önemli sınavlarım var, bu stres arasında bir de ailemin sıkıntılarını çekiyorum.
Annemle konuşulmuyor bile. Hemen bağırmaya başlıyor hem de haksız yere.
Sence ne yapabilirim?
Rumuz: Ailem ve ben
Sevgili kızım, belki de annenle babanın arasında bir sorun vardır. Annen büyük ihtimalle mutsuz ve sinirleri yıpranmış bir kadın. Sen ne kadar anlayışla karşılasan da, belli ki onun da katlanamayacağı bazı sorunlar var evde.
Tabii bu seni üzmesini gerektirmez ama işte insanlar her zaman bunu yaparlar, öfkelerini en yakınlarından çıkarırlar.
Biraz daha sabırlı ol. Yaşın henüz çok küçük.
Ayrıca annen haklı; ortam kötü. Henüz iyiyi kötüyü tam anlamıyla kavrayabilecek yaşta değilsin. Annenin üzerine titremesi bundan olabilir.
Sakın ona cevap verme, sakin konuş. Annenle babana sevgi göster. Özellikle annene biraz yakın olmaya çalış.
Bak göreceksin, sana karşı daha yumuşak olacak.