Aslı Demirel - Ölüm Kim, Ben Kim

Ölüm Kim, Ben Kim
Emrindeki yıldızlar eşliğinde
Çizildin yine geceme
Ordan duyulmuyor mu
Kalbimin karmaşık suskunluğu
Avuçlarımda ki izlerimde
Saklanmak isteyişimle
Alışmaya çalıştığım
Karanlığımla
Oynadığın saklambaç niye

Işıksızlıkla tanıştı bahçem
Talanda
Üstüne çöken sisin
Nemine büründü gençliğim
Yoksa hala göz kamaştırıcıydı
Hala ebruliydi
Bakarken yüreğim sana
En güzel güllerin inadına

Özlem yok ediyor
Çocuk bekleyişlerimi
Gelmediğin düşlerle
Sarılı gecelerce
Hayallerim bile yolunu kaybetti
Hüzün esir etti
Gecemin nefesini

Gün geldiğini
Haber vermemekte kararlı
Sözlerime musallat olmuş
Kırağılarla
İçimde şefsiz bir orkestra

Sessizlik yorgun

Rüya da mı görmüyorum
Uyku
Girecek kadar
Değerli bulmayacak mı
Gözlerimi
Ölüm döşeği
Provasında yatağım
Yastık yaptım sensizliğimi
Aldığım her nefes
Bedenime saplı bir çivi misali
Acıtıyor içimi

Bir tarafımda ölüm süzülür
Gelin gibi
Gözümün dalışına gizli
Bıçak sırtı yürüyüşündeyken
Devrilsem üstüne
Acı bir gülümseme yerleşti
Dizildim dudaklarımın izine
Arzunun derinlerindeyim
Ölüm kim ben kim

Fezaya sığmazken
Bedenimde küçülüşüm
Gölgemde büyüyüşüm
Güneşin bile sadece
Batarken hatırlamasından beni
Onu da mı aşık ettin kendine
Işıkların artığı var ellerimde

Bilmiyorum
Daha kaç senaryo
Canlanır gözümde
Kurtulmak için çıktığım yolda
Bilmediğim kaç çıkmaz sokak
Dolaşır ayaklarıma
Ne zaman
Üstünde gezindiğin bulutlar
Dağılır tepemden
Ya da beni de yüklenir sırtına
Bilmiyorum

Niye sustun
Anladım
Gün oldu
Değil mi
Kısa bir ara
Gece olduğunda
Aynı filmi seyrettireceksin
Yine bana...

(16 01 2007)

Aslı Demirel​