Aşklar aynıydı.. Değişen sadece Bizdik
Yazdıkça benliğimin kaybolduğu gözlerimin daha çok uçurumlara daldığı şehrin en kalabalık anlarında bile kulaklarımın sağırlaştığı bir daha yazmasam keşke diyerek yazıyorum yazıyorumsavunmasız bir iç çekişle dalgınlığımdan geri dönerek..
İçimde anıların birikintisi. Anlatılmıyor cümleler harfler azalıyor birer birer.
Yetemiyor.
Bağışlamayı dileyip yüreğimin kapısında yalvaran gözlerinin tüm yakarışları iyi niyetli ve kanatan çizikler bırakırken içime ben bütün varlığımla bütün hücrelerimle yanıyorum
Gözlerimdeki kendimi zorluyorum her adımda daha çok yalnızlığı sürüklüyorum ardımdan nereye gitsem. Hayalleri birbirine katmış bir şehrin gölgesinde ne kadar çoğullaşabiliriz ki daha fazla? Bir tarafımız o en güzel anılar için yanarken öbür yanımıza soğuk vurmaz mı?
Yüreğinden apansız sıçrayışlar gibi giderken gülümseme değildi o dudağındaki kıvrım. Öptüğüm yerde bıraktığım izindi gör ve hatırla istediğim.
Gecelerce uykusuz kaldım yalnızlığıma..... Gök yarıldı şimşekler çaktı üstüme.
Nefessiz ışıksız kaldım karanlık sokaklarda..
Birkaç gün oldu yokluğun.
Dün gece sessizliğinden kesilen biletle benim yağmurlarım başka bir şehre kim bilir kimlere çıktı yola.
Gidiyorum bütün aşklar yüreğimde
Gidiyorum kokun hala üzerimde
Sana korkular bıraktım bir de yeni başlangıçlar
Bir kendim bir ben gidiyorum
Yokluğum bastırınca sözler bitince yokladık bir bir kapıları.
Kimileri açıldı kimilerinden biz giremedik.
Bir karanlığın içinde yeni birilerinin düşlerini çektik içimize. Yeniden yaşandı yeniden geldik o aynanın önüne hiçbir elveda sonsuza dek sürmedi.
Senin yerin başkaydı diye söyledik hepsine hepsi için aynıydı.
ve tüm aşklar aynıydı herzaman değişen sadece bizdik