SuskunDervis
Kayıtlı Üye
Yerimden kalktım,tozlanmış boş testileri tuttum,yola koyuldum.
Gittim yeşil pınarların ülkesine,susuz ruhum için su almaya Güneşin bağrından akan pınarlara değin.
Sabahın ağartısındaki ülkeye.Gittim de gönlüm aşkla dolup taşmış,içim inançla yanmış, düşüncem hikmetle aydınlanmış,vücudum ısınmış gibi oldum.
Alinin oğlu Hüseyinin Ehlini;çöllerin ortasında düşmüş,güneşin altında susuzluktan can verirken gördüm.
Hızırı;başı boş,üzgün ve yorgun,yüzünde derin üzüntülerin belirtisi,umutsuzca dönüyor,ne yapacağını şaşırmış gördüm.
Altı aylık küçük yavrusunun kanlar içindeki halini,Ali Askeri seyrediyordu
Başka bir adam gördüm üzüntüden saçı-sakalı birden ağarmış,feryatlar içinde ağlayıp haykırıyor,Ey insanlar!Bunu hangi temiz fıtrat kabul eder? dercesine.
Bir kısmı da yerlerinde duramaz bir durumda oturmuş,yaşlı gözlerle bu acı sonu seyretmekte.
Bir de yalnızlar kalabalığında dolaşan bir ümmet gördüm:
Her biri başını önüne eğmiş,gözlerini kendi içine dikmiş,sessiz sessiz gözyaşlarını pınarlar gibi akıtıp,acımasızca yeryüzü zalimlerinin yaptıklarını seyretmekten gözyaşlarını akıtmaktan başka gökyüzünde bir beklenti içine girmişlercesine
Bu acı yolculukta kendilerinden habersiz sayısız insan kılığındaki sürülere rastladım; burunlarını yere indirmiş,güzelce,iyice otluyorlardı
Dünyalık bir leş için o buna tırnak vuruyor,bu ona gaga
Geceleri ise o yumuşak yataklarında tek dertleri,Sevgilim demek,Canım işitmek olmuş
Ne rahat bir yaşam,ne güzel bir dünya!Anlamak çok zor.Ancak ben bu acılarla dolu uğursuz diyardan(Kerbela) unutmak için değil,göğüs dağarcıklarımda sabır kalmadığından,tekrar yola koyuldum.Arzuların ülkesine
Bulunması kolay olmayan diyara,bu kanlı çadırların yanından hızla geçtim
Yine yalnız ve perişan bir vaziyette zorlukla yol aldım.Yalnız mı yalnızım
Arzuların ülkesini bulmanın umuduyla,sıcak,soğuk;açlık,susuzluk demeden yol aldım.
Bir ara tutkularımı,düşlerimi tümden unuttum,gördüklerimi hatırladıkça
Yerlere bakan gözlerle yürürken ben,sanki her şeyden yüz çevirmiş,her şeyi tümden silmiştim benliğimden
Ulumalardan korkusu olmayan aslan misali.
Dünyalık tacımı,tahtımı atmış;yel gibi,hızlı sulardaki nilüfer gibi mutlu.
Bütün gücümle çabuk çabuk yol aldım.Arzuların ülkesine doğru Yolu biliyordum,ülkeyi tanıyordum.
Tarihin ayak izleri üzerinde olduğu yolu
Takdir elinin kutlu ülkesini,varlığın kutsal kentini,tan yağmurlarında yıkanmış Meryem güllerinin şehri.
Cennet anılarının yasemin kokan havasını,Allahın ruhuyla dolan,düşlerde dolup taşan, dileklerin kabul edildiği arzular ülkesini.
İsmetin rengindeki gökleri
Pınarlar da ne pınarlar
Tümden bilinç akan pınarlar
Cennet ırmaklarından pınarlar
Yüce anlamların temiz ülkesi
Görkemli arzuların ve duyguların göğü.
Tanrının yarattığı,bütün üstün varlıkların ülkesi.
Aşkların,güzelliklerin,mutlulukların yaşatıldığı mutlak özgürlük ülkesi
Allahım,bu ne bitmez uzun bir yol?!
Bu güzelim arzular ülkesine giderken,varlık okyanusunda tek başıma yalnız mı kaldım ne?!..
Dört tarafım dört iklimle çevrilmiş.Pis bir balçıkta gör ne nilüferler yetişmiş.Başını sudan çıkarmış,fakat suyla karışık değil.
Tomurcuk açmış,yayılmış,güneşli bir yağmurun altında güneşten ayrı değil.
Şimdi yaşayan yalnız odur.Tüm özgürlük,doğruluk,güzellik ile,emanetin ağır yükü omuzlarında Hüseyin gibi
Hüseyin de o kırmızı günde kan dalgalarından önce,yıkanmış,süslenmiş,kokulanmış ve en güzel elbiselerini giymiş,şevk ile,öne çıkıp:
Ey insanlığın çocukları!İnsanlık bugün tehlikede Neredesiniz?Nerde insanlığınız?! deyip durmadı mı?
Sonra tek kaldığını anladı,ama yine yılmadı.
Hüseyine,Hüseyinin Allahı yeter! dedi.
Biliyorum bu uzun yolculuğun zorluğunu
Hüzünlerim coşmuş yine bu gece.Keşke insanlar şairin,Ey kuru balçık!Ne kadar hoştur taştan çıkmak!/Ne kadar acıdır tekrar başını taşa çarpmak! dediği sözü anlasalar!
Ah,ne oluyor bana?Yine göğsüm daraldı,günün ışımasına da çok az kaldı.
Ey Aşkım!Beyaz ölümdense,siyah ölümü ver!
Sen her zerreye hayat ve dirlik veren!Çağımızın donuk ve ölü bedenine de dirlikle aşk ver!
Çünkü aşk sevmektir
Bütün bu gece kalem tutmuyor elim.Parmaklarım kendinde değil,ya da emrimde değil;boşuna uğraşıyorum,onlara yazdırmaya;ama olmuyor.
Sanki birden durmuşlar,Artık yazma,ne olur! dercesine
Ya da kendilerinde değiller daha veya kendimde değilim galiba
Çalışma masamın arkasına kendimi saatlerce oturtarak,yaz deyip duramam ya.Zaten sözcükler düş göğsümde sersemce dönüyor,hiç biri kendini ele vermek istemiyor gibi.
Geceden bu yana sabahın altısı oldu.Hiçbirini alamadım avuçlarımın içine.
Çok uğraştım,olmadı.Ne kadar da arzulamıştım şu dünyanın perişan havasından kurtulmayı bu gece bitmeden beni götürsün Arzular Ülkesine diye;ama yine olmadı.Hain alaca günler yine girdi odama.Yine karıştı ruh dünyama.
Halbuki her bağdan kurtulmuş rüzgar gibi,suya hiç bulaşmamış nilüfer gibi,her bulaşıktan uzak güneş gibi,bütün seslerden korkmayan aslan gibi olmayı ne kadar da arzulamıştım!
Bu tatlı gecemde uçsuz bucaksız sahralarda dolaşmayı,yüce ruhlara ait mezarları,kainatın esrarlı-gizemli diyarlarını gezmeyi,hikmetin kapılarını açmayı!...
Ama olmadı
Nedense bugünkü gecem bir başkaydı Canımın benliğinde,göklerin yüzü ruhumun yolunda yokuş ve inişler vardı
Bu karanlık ve yalnız gecemde servetim;derdim,sermayem;ahım olmuştu sanki.
Hicran dostumdan utandım.
Aslan yüreğimle beni çalan,ben canımı yere çaldım,parçaladım
Varlığımı onun derdi ve ahı yaptım
Ah tatlı gecem!Bu gece senin elinden gel gör ben ne yandım!...
Ne oluyor bana?!Sanki canımın içinde gökler var.
Allahın emrinde olan gökler misali güzel gecem,seninle kendilerinden geçen,Leylası için ağlayan bak ne Mecnunlar var!
Şimdi anlıyorum bir yaşam boyu Şems-i Tebrizi neden sustu Neden bir beyit yazmadı. Yazmak ve konuşmak için Mevlana ile olmak gerekli galiba.Yoksa istediğin dünyanı bulamazsın,yazamazsın.
Anladım Ey Gecem!Orası oturma ve yazma yeri değil Biliyorum,benim dünyam;düşlerin otağı
Koy varsın düşlerin otağı olsun;sözlerim bir delinin sözleri gibi gizemli,bir korku içinde görmez,kıpırdamaz gibi olsun.Yeter ki şu kalemim susmasın ki ben onun konuşması olayım. Konuşmasını duymam,konuşmasını okumam da bana yeter;hatta bir delinin düşüncesi bile deseler
Bu yürek atışları,ruhumun bu acıklı çırpınışları,derinliklerden gelen bu hüzünlü sesi bana beni anlatmıyor mu?
Bu bana kafi ey gecem!Boş ver öyleyse ne derlerse desinler.Yeter ki ben sensiz,sen de bensiz olmayalım.
Ben bilirim hangi sözlerin,hangi dille söylenmesi gerektiğini
Ben bilirim bu dillerden her birinin hangi sözleri söylemeye yaradığını
Ağzın içinde yer alan dille söylenecek sözler var,bir de sessiz söylenen sözler var.
Dilsiz sözler:O dili yalnız körler görmez.Kördür o gözler.Bırak kör kalsın o gözler.
Güzel gecem!Söz çoktur,gel gör bazen hiç değeri yoktur.
Herkesin de böyle boş sözleri boldur.Yok yok bunlar bir şey değil,buna benzer sözler çoktur...
Ah!Şu bitmek bilmeyen eğrili büğrülü yolların sonu yok gibi geliyor.
Bu yollar yürüdükçe uzar gibi oluyor.Kesinlikle sona ulaşamayacakmışım gibi geliyor bana Sanki ilerledikçe geriliyorum Ben yaklaştıkça o uzaklaşıyor gibi
Tanrım!Burası neresi?
Ben kayboldum.Kendimi yitirdim,hiçbir çıkış yolu yok.Hangi yoldan geldim?Galiba yine evimin yolunu kaybettim Üşütmüşüm,hastalandım
Yine derinlerden bir ses:Hastalığın senin içindedir,ama bilmiyorsun.Şifan da senin içindedir, ama görmüyorsun. dercesine söyleniyordu
Kış bulutlarının bana azıcık yardımı da bitti.Hasta benliğimin gene nazlanma vakti geldi. Öksürük nöbetlerim tuttu yine Biliyorum bir zaman sonra tekrar yaptıklarım çiçeklerle dolu olarak açacak baharla birlikte.Varlığım yine rengarenk olacak.Her biri yarimin gözleri olmuşçasına
Korkma ey benliğim!
Ruh yolunda çukurlar ve zincirler var.
Yüce dağlar ve sahralar var.
Görmüyor musun,şu çöllerde uzun kuyruklar oluşturmuş insanlık kervanında,güneşe yolculuk var da,geride bir tek ben miyim?
Gördün mü ey gecem,çöle nur yağmış,her yer ıslanmış.Kiminin ayağı nura batmış,kiminin ayağı çamura.
Gel gör ki çok azı nurlanmış
Mevlana ne güzel söylemiş:
İnsan gün olur ruhuna bakar ağlar
Gün olur çamuruna bakar ağlar.
İkisi arasında gider-gelir
Hep bocalar,hep bocalar
Gittim yeşil pınarların ülkesine,susuz ruhum için su almaya Güneşin bağrından akan pınarlara değin.
Sabahın ağartısındaki ülkeye.Gittim de gönlüm aşkla dolup taşmış,içim inançla yanmış, düşüncem hikmetle aydınlanmış,vücudum ısınmış gibi oldum.
Alinin oğlu Hüseyinin Ehlini;çöllerin ortasında düşmüş,güneşin altında susuzluktan can verirken gördüm.
Hızırı;başı boş,üzgün ve yorgun,yüzünde derin üzüntülerin belirtisi,umutsuzca dönüyor,ne yapacağını şaşırmış gördüm.
Altı aylık küçük yavrusunun kanlar içindeki halini,Ali Askeri seyrediyordu
Başka bir adam gördüm üzüntüden saçı-sakalı birden ağarmış,feryatlar içinde ağlayıp haykırıyor,Ey insanlar!Bunu hangi temiz fıtrat kabul eder? dercesine.
Bir kısmı da yerlerinde duramaz bir durumda oturmuş,yaşlı gözlerle bu acı sonu seyretmekte.
Bir de yalnızlar kalabalığında dolaşan bir ümmet gördüm:
Her biri başını önüne eğmiş,gözlerini kendi içine dikmiş,sessiz sessiz gözyaşlarını pınarlar gibi akıtıp,acımasızca yeryüzü zalimlerinin yaptıklarını seyretmekten gözyaşlarını akıtmaktan başka gökyüzünde bir beklenti içine girmişlercesine
Bu acı yolculukta kendilerinden habersiz sayısız insan kılığındaki sürülere rastladım; burunlarını yere indirmiş,güzelce,iyice otluyorlardı
Dünyalık bir leş için o buna tırnak vuruyor,bu ona gaga
Geceleri ise o yumuşak yataklarında tek dertleri,Sevgilim demek,Canım işitmek olmuş
Ne rahat bir yaşam,ne güzel bir dünya!Anlamak çok zor.Ancak ben bu acılarla dolu uğursuz diyardan(Kerbela) unutmak için değil,göğüs dağarcıklarımda sabır kalmadığından,tekrar yola koyuldum.Arzuların ülkesine
Bulunması kolay olmayan diyara,bu kanlı çadırların yanından hızla geçtim
Yine yalnız ve perişan bir vaziyette zorlukla yol aldım.Yalnız mı yalnızım
Arzuların ülkesini bulmanın umuduyla,sıcak,soğuk;açlık,susuzluk demeden yol aldım.
Bir ara tutkularımı,düşlerimi tümden unuttum,gördüklerimi hatırladıkça
Yerlere bakan gözlerle yürürken ben,sanki her şeyden yüz çevirmiş,her şeyi tümden silmiştim benliğimden
Ulumalardan korkusu olmayan aslan misali.
Dünyalık tacımı,tahtımı atmış;yel gibi,hızlı sulardaki nilüfer gibi mutlu.
Bütün gücümle çabuk çabuk yol aldım.Arzuların ülkesine doğru Yolu biliyordum,ülkeyi tanıyordum.
Tarihin ayak izleri üzerinde olduğu yolu
Takdir elinin kutlu ülkesini,varlığın kutsal kentini,tan yağmurlarında yıkanmış Meryem güllerinin şehri.
Cennet anılarının yasemin kokan havasını,Allahın ruhuyla dolan,düşlerde dolup taşan, dileklerin kabul edildiği arzular ülkesini.
İsmetin rengindeki gökleri
Pınarlar da ne pınarlar
Tümden bilinç akan pınarlar
Cennet ırmaklarından pınarlar
Yüce anlamların temiz ülkesi
Görkemli arzuların ve duyguların göğü.
Tanrının yarattığı,bütün üstün varlıkların ülkesi.
Aşkların,güzelliklerin,mutlulukların yaşatıldığı mutlak özgürlük ülkesi
Allahım,bu ne bitmez uzun bir yol?!
Bu güzelim arzular ülkesine giderken,varlık okyanusunda tek başıma yalnız mı kaldım ne?!..
Dört tarafım dört iklimle çevrilmiş.Pis bir balçıkta gör ne nilüferler yetişmiş.Başını sudan çıkarmış,fakat suyla karışık değil.
Tomurcuk açmış,yayılmış,güneşli bir yağmurun altında güneşten ayrı değil.
Şimdi yaşayan yalnız odur.Tüm özgürlük,doğruluk,güzellik ile,emanetin ağır yükü omuzlarında Hüseyin gibi
Hüseyin de o kırmızı günde kan dalgalarından önce,yıkanmış,süslenmiş,kokulanmış ve en güzel elbiselerini giymiş,şevk ile,öne çıkıp:
Ey insanlığın çocukları!İnsanlık bugün tehlikede Neredesiniz?Nerde insanlığınız?! deyip durmadı mı?
Sonra tek kaldığını anladı,ama yine yılmadı.
Hüseyine,Hüseyinin Allahı yeter! dedi.
Biliyorum bu uzun yolculuğun zorluğunu
Hüzünlerim coşmuş yine bu gece.Keşke insanlar şairin,Ey kuru balçık!Ne kadar hoştur taştan çıkmak!/Ne kadar acıdır tekrar başını taşa çarpmak! dediği sözü anlasalar!
Ah,ne oluyor bana?Yine göğsüm daraldı,günün ışımasına da çok az kaldı.
Ey Aşkım!Beyaz ölümdense,siyah ölümü ver!
Sen her zerreye hayat ve dirlik veren!Çağımızın donuk ve ölü bedenine de dirlikle aşk ver!
Çünkü aşk sevmektir
Bütün bu gece kalem tutmuyor elim.Parmaklarım kendinde değil,ya da emrimde değil;boşuna uğraşıyorum,onlara yazdırmaya;ama olmuyor.
Sanki birden durmuşlar,Artık yazma,ne olur! dercesine
Ya da kendilerinde değiller daha veya kendimde değilim galiba
Çalışma masamın arkasına kendimi saatlerce oturtarak,yaz deyip duramam ya.Zaten sözcükler düş göğsümde sersemce dönüyor,hiç biri kendini ele vermek istemiyor gibi.
Geceden bu yana sabahın altısı oldu.Hiçbirini alamadım avuçlarımın içine.
Çok uğraştım,olmadı.Ne kadar da arzulamıştım şu dünyanın perişan havasından kurtulmayı bu gece bitmeden beni götürsün Arzular Ülkesine diye;ama yine olmadı.Hain alaca günler yine girdi odama.Yine karıştı ruh dünyama.
Halbuki her bağdan kurtulmuş rüzgar gibi,suya hiç bulaşmamış nilüfer gibi,her bulaşıktan uzak güneş gibi,bütün seslerden korkmayan aslan gibi olmayı ne kadar da arzulamıştım!
Bu tatlı gecemde uçsuz bucaksız sahralarda dolaşmayı,yüce ruhlara ait mezarları,kainatın esrarlı-gizemli diyarlarını gezmeyi,hikmetin kapılarını açmayı!...
Ama olmadı
Nedense bugünkü gecem bir başkaydı Canımın benliğinde,göklerin yüzü ruhumun yolunda yokuş ve inişler vardı
Bu karanlık ve yalnız gecemde servetim;derdim,sermayem;ahım olmuştu sanki.
Hicran dostumdan utandım.
Aslan yüreğimle beni çalan,ben canımı yere çaldım,parçaladım
Varlığımı onun derdi ve ahı yaptım
Ah tatlı gecem!Bu gece senin elinden gel gör ben ne yandım!...
Ne oluyor bana?!Sanki canımın içinde gökler var.
Allahın emrinde olan gökler misali güzel gecem,seninle kendilerinden geçen,Leylası için ağlayan bak ne Mecnunlar var!
Şimdi anlıyorum bir yaşam boyu Şems-i Tebrizi neden sustu Neden bir beyit yazmadı. Yazmak ve konuşmak için Mevlana ile olmak gerekli galiba.Yoksa istediğin dünyanı bulamazsın,yazamazsın.
Anladım Ey Gecem!Orası oturma ve yazma yeri değil Biliyorum,benim dünyam;düşlerin otağı
Koy varsın düşlerin otağı olsun;sözlerim bir delinin sözleri gibi gizemli,bir korku içinde görmez,kıpırdamaz gibi olsun.Yeter ki şu kalemim susmasın ki ben onun konuşması olayım. Konuşmasını duymam,konuşmasını okumam da bana yeter;hatta bir delinin düşüncesi bile deseler
Bu yürek atışları,ruhumun bu acıklı çırpınışları,derinliklerden gelen bu hüzünlü sesi bana beni anlatmıyor mu?
Bu bana kafi ey gecem!Boş ver öyleyse ne derlerse desinler.Yeter ki ben sensiz,sen de bensiz olmayalım.
Ben bilirim hangi sözlerin,hangi dille söylenmesi gerektiğini
Ben bilirim bu dillerden her birinin hangi sözleri söylemeye yaradığını
Ağzın içinde yer alan dille söylenecek sözler var,bir de sessiz söylenen sözler var.
Dilsiz sözler:O dili yalnız körler görmez.Kördür o gözler.Bırak kör kalsın o gözler.
Güzel gecem!Söz çoktur,gel gör bazen hiç değeri yoktur.
Herkesin de böyle boş sözleri boldur.Yok yok bunlar bir şey değil,buna benzer sözler çoktur...
Ah!Şu bitmek bilmeyen eğrili büğrülü yolların sonu yok gibi geliyor.
Bu yollar yürüdükçe uzar gibi oluyor.Kesinlikle sona ulaşamayacakmışım gibi geliyor bana Sanki ilerledikçe geriliyorum Ben yaklaştıkça o uzaklaşıyor gibi
Tanrım!Burası neresi?
Ben kayboldum.Kendimi yitirdim,hiçbir çıkış yolu yok.Hangi yoldan geldim?Galiba yine evimin yolunu kaybettim Üşütmüşüm,hastalandım
Yine derinlerden bir ses:Hastalığın senin içindedir,ama bilmiyorsun.Şifan da senin içindedir, ama görmüyorsun. dercesine söyleniyordu
Kış bulutlarının bana azıcık yardımı da bitti.Hasta benliğimin gene nazlanma vakti geldi. Öksürük nöbetlerim tuttu yine Biliyorum bir zaman sonra tekrar yaptıklarım çiçeklerle dolu olarak açacak baharla birlikte.Varlığım yine rengarenk olacak.Her biri yarimin gözleri olmuşçasına
Korkma ey benliğim!
Ruh yolunda çukurlar ve zincirler var.
Yüce dağlar ve sahralar var.
Görmüyor musun,şu çöllerde uzun kuyruklar oluşturmuş insanlık kervanında,güneşe yolculuk var da,geride bir tek ben miyim?
Gördün mü ey gecem,çöle nur yağmış,her yer ıslanmış.Kiminin ayağı nura batmış,kiminin ayağı çamura.
Gel gör ki çok azı nurlanmış
Mevlana ne güzel söylemiş:
İnsan gün olur ruhuna bakar ağlar
Gün olur çamuruna bakar ağlar.
İkisi arasında gider-gelir
Hep bocalar,hep bocalar