Aşkın Draması
Bu, son üç yılda yaşadığı beşinci ilişkisiydi. Ya bir başkası için terkedilmişti ya da anlamsız bir şekilde artık istenmemişti.
Korna sesiyle kendine geldiğinde, yeşil ışık yandığı halde hala durduğunu fark etti. Arkasındaki arabaların sabırsız kornalarına “ aman tamam ya bi dakka duramadınız” diye söylendi. Hala ağlıyordu. O’nun en sevdiği müzik çalıyordu. O sırada her zaman gittikleri cafeyi gördü. Sanki O’nu hatırlatan her şey gözüne girmeye çalışıyordu. Tekrar hıçkırıklara boğuldu. “ Allah’ım bu da kaçtı.. Hep aynı şey oluyor!” Kalbinin daha da sıkıştığını hissetti, nefes alamıyordu. “ Allah’ım neden değer verdiğim herkes beni terk ediyor?” diye isyan etti.
Bu, son üç yılda yaşadığı beşinci ilişkisiydi. Ya bir başkası için terkedilmişti ya da anlamsız bir şekilde artık istenmemişti. Oysa en başta kendisi için deli olan bir adam vardı. Her şey mükemmeldi. Tam istediği gibi bir adamı bulduğuna inanmıştı ama yine yanılmıştı. Her defasında ruh eşini bulduğuna inanmış, her defasında sonunda hüsran yaşamıştı. Dikiz aynasına baktı göz ucuyla. İçini derin bir nefret kapladı aynadaki görüntüsüne baktığında. Çirkin, kimsenin beğenmediği, istenmeyen bu kadını sevmiyordu. Hıçkırıkları artık müziğin sesini bastırmaya başlamıştı. “Allah kahretsin! Neden başta o kadar aşıktı peki?” diye sordu kendi kendini cevaplar gibi. Onu ilk öpüşü geldi gözünün önüne birden, nasıl da sarılmıştı sımsıkı! Aynı şeyleri sevdiklerini, aynı şeylere güldüklerini hatırladı yine. Yokluğunu daha da derinden hissetti. Kalbine bıçaklar saplanıyordu sanki. Hıçkırıkları daha da güçlenmişti isyan ederken “ Neden Allah’ım neden? Neden!!! Neden kimse beni istemiyor… Bu farklıydı, bambaşkaydı! Neden bu da gitti! ”
İlişkilerimizin en başında her zaman her şeyin iyi gittiğine inanırız. Aslında çoğu zaman da ilişkiler dengede başlar. Beğenilip istendiğimizi düşünür, kendimizi daha da çok sevmeye başlarız. Vücut kimyamız değişmiştir. Bakışımız, gülüşümüz, konuşmamız bile canlanmıştır. Kendimizi en çok sevdiğimiz dönemdir bu. Çünkü beğenilmiş hatta bir başkası tarafından hayran olunmuştur. Aynaya baktığımızda daha güzel bir ben görmeye başlarız. Sabah yataktan daha dinç kalkar, gece onu düşünürken bebekler gibi uykuya dalarız. “Aşk” hayat enerjimiz olmuştur. Aşk varsa kendimizi daha çok sevmeye, değer vermeye başlarız. Çünkü aşk demek sevgi demektir, seviliyor olmaktır. Bir başkası tarafından beğeniliyor ve mutlu ediliyor olmak demektir. “ Beni çok mutlu ediyor” diye severiz onu. “ Çok güzelsin dedikçe güzelliğimiz onaylanmıştır. On gün önce burnumu mu yaptırsam diye düşünürken, birden her şeyimizi sevmeye başlarız.
Bu, son üç yılda yaşadığı beşinci ilişkisiydi. Ya bir başkası için terkedilmişti ya da anlamsız bir şekilde artık istenmemişti.
Korna sesiyle kendine geldiğinde, yeşil ışık yandığı halde hala durduğunu fark etti. Arkasındaki arabaların sabırsız kornalarına “ aman tamam ya bi dakka duramadınız” diye söylendi. Hala ağlıyordu. O’nun en sevdiği müzik çalıyordu. O sırada her zaman gittikleri cafeyi gördü. Sanki O’nu hatırlatan her şey gözüne girmeye çalışıyordu. Tekrar hıçkırıklara boğuldu. “ Allah’ım bu da kaçtı.. Hep aynı şey oluyor!” Kalbinin daha da sıkıştığını hissetti, nefes alamıyordu. “ Allah’ım neden değer verdiğim herkes beni terk ediyor?” diye isyan etti.
Bu, son üç yılda yaşadığı beşinci ilişkisiydi. Ya bir başkası için terkedilmişti ya da anlamsız bir şekilde artık istenmemişti. Oysa en başta kendisi için deli olan bir adam vardı. Her şey mükemmeldi. Tam istediği gibi bir adamı bulduğuna inanmıştı ama yine yanılmıştı. Her defasında ruh eşini bulduğuna inanmış, her defasında sonunda hüsran yaşamıştı. Dikiz aynasına baktı göz ucuyla. İçini derin bir nefret kapladı aynadaki görüntüsüne baktığında. Çirkin, kimsenin beğenmediği, istenmeyen bu kadını sevmiyordu. Hıçkırıkları artık müziğin sesini bastırmaya başlamıştı. “Allah kahretsin! Neden başta o kadar aşıktı peki?” diye sordu kendi kendini cevaplar gibi. Onu ilk öpüşü geldi gözünün önüne birden, nasıl da sarılmıştı sımsıkı! Aynı şeyleri sevdiklerini, aynı şeylere güldüklerini hatırladı yine. Yokluğunu daha da derinden hissetti. Kalbine bıçaklar saplanıyordu sanki. Hıçkırıkları daha da güçlenmişti isyan ederken “ Neden Allah’ım neden? Neden!!! Neden kimse beni istemiyor… Bu farklıydı, bambaşkaydı! Neden bu da gitti! ”
İlişkilerimizin en başında her zaman her şeyin iyi gittiğine inanırız. Aslında çoğu zaman da ilişkiler dengede başlar. Beğenilip istendiğimizi düşünür, kendimizi daha da çok sevmeye başlarız. Vücut kimyamız değişmiştir. Bakışımız, gülüşümüz, konuşmamız bile canlanmıştır. Kendimizi en çok sevdiğimiz dönemdir bu. Çünkü beğenilmiş hatta bir başkası tarafından hayran olunmuştur. Aynaya baktığımızda daha güzel bir ben görmeye başlarız. Sabah yataktan daha dinç kalkar, gece onu düşünürken bebekler gibi uykuya dalarız. “Aşk” hayat enerjimiz olmuştur. Aşk varsa kendimizi daha çok sevmeye, değer vermeye başlarız. Çünkü aşk demek sevgi demektir, seviliyor olmaktır. Bir başkası tarafından beğeniliyor ve mutlu ediliyor olmak demektir. “ Beni çok mutlu ediyor” diye severiz onu. “ Çok güzelsin dedikçe güzelliğimiz onaylanmıştır. On gün önce burnumu mu yaptırsam diye düşünürken, birden her şeyimizi sevmeye başlarız.