Hiç aşık olamayanlar aşık olabilenlere göre bir çok şeyi eksik yaşarlar. Ama bence
en dokunaklısı , hayatı algılama biçiminin değişebileceği gerçeğini fark etmeden
yaşayıp gitmeleridir. Öncelikler sıralamasının alt üst olabileceğini hiç bilememek
bir eksikliktir. Dehşetli bir korkuyu ve dehşetli bir korkusuzluğu yan yana hiç
yaşamamış olmak da öyledir ama , ölümün bile korkutucu olmayabileceği gerçeğini
farkına varamamak, asıl o , epeyce yoksullaştırır hayatı... Aslında aşık
olamayanların "eksik yaşama " listesi hayli zengindir ama benim en fazla ilgimi
çeken, "bekleme"nin onların hayatında bütünüyle farklı bir anlam taşımasıdır. Hiç
aşık olmamış biri, "beklemek" nedir bilmez çünkü ! Kaygı içinde beklemenin büyüsünü
hiç tatmamıştır en küçük bir gecikmenin yaratabileceği iç fırtınaların gücünden
habersizdir ve yaklaşmakta olan kederleri hissederek birgün ama büyülenmiş gibi
kıpırdamadan beklememiştir hiç... Bütün ihtimalleri abartarak beklemenin yarattığı
duygu karmaşasını
da bilemez tabii... En sözüne sadık, en dakik aşığı bile beklerken nasıl endişe
duyabileceğini, bekleyişin arkasındaki sonsuz haz ihtimalini, korkuların, umut ve
umutsuzlukların saklı olmasının ne demek olduğunu hiç anlayamaz, aşık olmayanlar,
ama aşık olanlar bekler... Ve beklerken oda beklemeyen insanları anlamaz hiç...
Tıpkı beklemeyenleri onun gerginliğini anlamadıkları gibi aşık olan için beklemek
onun gerçeğidir, bekleyişinin dışındaki herşey onun gerçeğiyle çelişir. Çevresi ile
ilişkisi kesilir, sesler usulca uzaklaşmaya başlar, bekleyişi ile arasına
girebilecek herşeyden kaçınır. Bekleyişinin tadını çıkarabilmek için dış dünya ile
bütün ilişkisini koparır. Peki hangisi daha çekici gelir size? Bekleme böyle
kaygılı ve ağır yaşansa bile, ardından, bütün düğümleri çözebilecek tutkulu bir
beden tarafından kurtarılma ihtimalimi daha çekici, yoksa, hayatın bu cömert
bağışını ret ederek aşksız ama kaygısız beklemesiz yaşamak mı ? Hiç aşık olmamak;
hiç beklememek,hiç aşk
acısı çekmemek demek. Atilla İLHAN 'ın dediği gibi" İnsan sevdiğini bırakmaz
,sevmek bırakır insanı " bazen !
en dokunaklısı , hayatı algılama biçiminin değişebileceği gerçeğini fark etmeden
yaşayıp gitmeleridir. Öncelikler sıralamasının alt üst olabileceğini hiç bilememek
bir eksikliktir. Dehşetli bir korkuyu ve dehşetli bir korkusuzluğu yan yana hiç
yaşamamış olmak da öyledir ama , ölümün bile korkutucu olmayabileceği gerçeğini
farkına varamamak, asıl o , epeyce yoksullaştırır hayatı... Aslında aşık
olamayanların "eksik yaşama " listesi hayli zengindir ama benim en fazla ilgimi
çeken, "bekleme"nin onların hayatında bütünüyle farklı bir anlam taşımasıdır. Hiç
aşık olmamış biri, "beklemek" nedir bilmez çünkü ! Kaygı içinde beklemenin büyüsünü
hiç tatmamıştır en küçük bir gecikmenin yaratabileceği iç fırtınaların gücünden
habersizdir ve yaklaşmakta olan kederleri hissederek birgün ama büyülenmiş gibi
kıpırdamadan beklememiştir hiç... Bütün ihtimalleri abartarak beklemenin yarattığı
duygu karmaşasını
da bilemez tabii... En sözüne sadık, en dakik aşığı bile beklerken nasıl endişe
duyabileceğini, bekleyişin arkasındaki sonsuz haz ihtimalini, korkuların, umut ve
umutsuzlukların saklı olmasının ne demek olduğunu hiç anlayamaz, aşık olmayanlar,
ama aşık olanlar bekler... Ve beklerken oda beklemeyen insanları anlamaz hiç...
Tıpkı beklemeyenleri onun gerginliğini anlamadıkları gibi aşık olan için beklemek
onun gerçeğidir, bekleyişinin dışındaki herşey onun gerçeğiyle çelişir. Çevresi ile
ilişkisi kesilir, sesler usulca uzaklaşmaya başlar, bekleyişi ile arasına
girebilecek herşeyden kaçınır. Bekleyişinin tadını çıkarabilmek için dış dünya ile
bütün ilişkisini koparır. Peki hangisi daha çekici gelir size? Bekleme böyle
kaygılı ve ağır yaşansa bile, ardından, bütün düğümleri çözebilecek tutkulu bir
beden tarafından kurtarılma ihtimalimi daha çekici, yoksa, hayatın bu cömert
bağışını ret ederek aşksız ama kaygısız beklemesiz yaşamak mı ? Hiç aşık olmamak;
hiç beklememek,hiç aşk
acısı çekmemek demek. Atilla İLHAN 'ın dediği gibi" İnsan sevdiğini bırakmaz
,sevmek bırakır insanı " bazen !