Asi esiyor yine rüzgarlar yüreğimde.
Yüreğimin sokaklarında yine sis var..
Ve yüreğimin duvarları nem kokuyor..
Alışamadım bu kentin sahteliklerine ve gözlerim görmek istemiyor silkelenerek kaldımlara dökülen sevgileri..
Anlamı boş olan cümleler gökkuşağı renklerine boyanmış ve karşı tarafın yüreğine usulca bırakılmış aynı bir hediye paketi gibi. Yürekler yabancı gözler uzaklara bakıyor karşındaki insanın gözlerinin içine bakması gerekirken. Susuyorum iyice şiddetleniyor rüzgarlarım.
Yalanlar duymaya alıştırmışız galiba kendimizi alıştırmışız ki gerçekleri duymak pekte hoşumuza gitmiyor..
Kahretsin odam yine hüzün kokuyor. Neye yarar gözlerimiz başka gözlerin içine bakamazken ve neye yarar yüreğimizin bestesini dinleyemezken. Ben bu kenti sana bırakıyorum ey güneş biliyorum ki güneşin olduğu yerde rüzgarlar esemez..
Giderken bavulumda götürecek birşeyim yok aslında. Belki yazılmaya bekleyen kağıtlarımı alırım yanıma. Yüreğimden başka götürecek bir şeyim yok. Bir parçam burada kalmak isterse. İster gelir ister gelmez burada kalmak istiyorsa eyvallah..
Rüzgarlarım nereye götürürse giderim. Ama yüreklerin renkli ışıklarla süslenip içi boş olduğu yere sürüklerse beni geldiğim gibi "giderim"..