Nasıl da yankılanır hala kulaklarım da o yaz gecesi son kez yan yana
oturdugumuz verandada ki rüzgarın uğultusu.. İklimin yaz olmasina
rağmen icimin üsümesi.. İlk kez sen yanimdayken ellerimi koyacak yer
bulamamam.. Hangisi baslangıcıydı bilmiyorum 'ayrilik çanlarınin.. İcimde
isyana benzeyen yakarışlar uyanıyordu.. Ama hic birisini duymuyordun
çünkü ne dilim ne kalbim konusabildi o gece.. Sessiz verandaya doğru yürürken,
ben ise yaramazlik yapmis bir cocuk gibi basım önde
geliyordum iki adım arkandan.. Verecegin cezayı biliyordum.. Bunu
bilmek, hissetmek yaralarımı derinlestiriyordu.. Hangi sapkınlık cıkarmıstıi
beni yoldan? Hangi affedilmez suc iki adim ardından yürümemi
söylüyordu bacaklarima? oturduk.. Basim hala öndeydi..
Biliyordum cezayi.. beni sevmeyecektin bir daha..
İcimi acitıyordu, üşütüyordu, yaralarımı derinlestirmek adına
tuz serpiyordu üzerlerine...
Biliyordum; sen olmayinca ilk zamanlar zor olacaktı,
kanayacaktı yaralar, ama sen yokken alışacaktı kalbim buna,
unutmadan icinde tutmayı zafer bilecekti kendine, sensizliğe karsi
bağışıklık kazanacakti.. Basim öndeyken kalbime bakıyordum
aslında.. Nasılda kanıyordu.. Kulaklarımda hissettim rüzgarin
ugultusunu.. dedin ki;
" Arkadas Kalalım!"
Acikcasi bekledigim bu degildi.. Beni terketmeni bekliyordum ama bu kadar acimazsızca degil..
Neydi bu? gitmek mi? kalmak mi? gitmekse nasil gitmek,
ne kadar uzağa gitmek? kalmaksa nasıl kalmak, ne kadar yakın kalmak?
sen ve ben.. aynı veranda da oturan iki eski sevgili, iki yeni
arkadas! nasil olurdu? hangi kalıba sigardi? Bana değer veriyor
muydun hala? Öyleyse neden yeni bir sans vermiyordun? Neden
arkadas kalıp kalbimi daha çok kanatmak istiyordun.. Oysa nerden
bilirdin kalbimin tamamının sen oldugunu.. Bana, kalbime zarar
verdikce kendine zarar verecegini.. Sana 'arkadasım' dedikce kalbimin
hiç bir zaman sensizlige karsi bağışıklık kazanamayacağını ve öylece
diger aşklara karsı felç olup ömrünü bu sekilde tüketeceğini..
Nerden bilirdin sevgili.. Arkadas kalırken aşkla birlikte bitenin asla geri gelmeyecegini...
Nerden bilirdin; sana arkadas gibi baktigımda
gözlerime perde cektigimi ve gözlerimdeki bakislarin bana ait
olmayacagını... Nerden bilirdin yüzlerce doktor tutsanda bu kalbin felç
olmaktan kurtulamayacağını, sonsuza kadar diger aşklara yarım,
geç ve kötürüm kalacagını.. bilemezdin sevgili... bu veranda da
arkadaş diye
arkada biraktigin insanin aslinda arkadaslarını çok sevdigini,
ama terkederken ayrılığa koyacak isim bulamayan sevgililerin
arkadaş kalalim gibi saçma bahanelerin arkasina sakladigini
çok iyi bildigini..
O insaninda bunu defalarca yaptığını ama arkadas olduk diye
cekip giderken bir kez bile hayiflanip arkaya dönmedigini,
özlemedigini.. O gece veranda da arkandan bakarken
gözlerimdeki yaşların beni birakip gidene değil, bu
sacma avuntuyla yalniz kalan kalbime ve yalnız biraktığım kalplere oldugunu..
O tarifsiz acıyla saatlerce rüzgarın ugultusunu dinleyip,
ellerimi koyacak yer buldugumu,
en iyi yerin senin tenin oldugunu düşünmekten vazgeçip, kanayan yaralarım oldugunu farketigimi.. bilmezdin sevgili...
oturdugumuz verandada ki rüzgarın uğultusu.. İklimin yaz olmasina
rağmen icimin üsümesi.. İlk kez sen yanimdayken ellerimi koyacak yer
bulamamam.. Hangisi baslangıcıydı bilmiyorum 'ayrilik çanlarınin.. İcimde
isyana benzeyen yakarışlar uyanıyordu.. Ama hic birisini duymuyordun
çünkü ne dilim ne kalbim konusabildi o gece.. Sessiz verandaya doğru yürürken,
ben ise yaramazlik yapmis bir cocuk gibi basım önde
geliyordum iki adım arkandan.. Verecegin cezayı biliyordum.. Bunu
bilmek, hissetmek yaralarımı derinlestiriyordu.. Hangi sapkınlık cıkarmıstıi
beni yoldan? Hangi affedilmez suc iki adim ardından yürümemi
söylüyordu bacaklarima? oturduk.. Basim hala öndeydi..
Biliyordum cezayi.. beni sevmeyecektin bir daha..
İcimi acitıyordu, üşütüyordu, yaralarımı derinlestirmek adına
tuz serpiyordu üzerlerine...
Biliyordum; sen olmayinca ilk zamanlar zor olacaktı,
kanayacaktı yaralar, ama sen yokken alışacaktı kalbim buna,
unutmadan icinde tutmayı zafer bilecekti kendine, sensizliğe karsi
bağışıklık kazanacakti.. Basim öndeyken kalbime bakıyordum
aslında.. Nasılda kanıyordu.. Kulaklarımda hissettim rüzgarin
ugultusunu.. dedin ki;
" Arkadas Kalalım!"
Acikcasi bekledigim bu degildi.. Beni terketmeni bekliyordum ama bu kadar acimazsızca degil..
Neydi bu? gitmek mi? kalmak mi? gitmekse nasil gitmek,
ne kadar uzağa gitmek? kalmaksa nasıl kalmak, ne kadar yakın kalmak?
sen ve ben.. aynı veranda da oturan iki eski sevgili, iki yeni
arkadas! nasil olurdu? hangi kalıba sigardi? Bana değer veriyor
muydun hala? Öyleyse neden yeni bir sans vermiyordun? Neden
arkadas kalıp kalbimi daha çok kanatmak istiyordun.. Oysa nerden
bilirdin kalbimin tamamının sen oldugunu.. Bana, kalbime zarar
verdikce kendine zarar verecegini.. Sana 'arkadasım' dedikce kalbimin
hiç bir zaman sensizlige karsi bağışıklık kazanamayacağını ve öylece
diger aşklara karsı felç olup ömrünü bu sekilde tüketeceğini..
Nerden bilirdin sevgili.. Arkadas kalırken aşkla birlikte bitenin asla geri gelmeyecegini...
Nerden bilirdin; sana arkadas gibi baktigımda
gözlerime perde cektigimi ve gözlerimdeki bakislarin bana ait
olmayacagını... Nerden bilirdin yüzlerce doktor tutsanda bu kalbin felç
olmaktan kurtulamayacağını, sonsuza kadar diger aşklara yarım,
geç ve kötürüm kalacagını.. bilemezdin sevgili... bu veranda da
arkadaş diye
arkada biraktigin insanin aslinda arkadaslarını çok sevdigini,
ama terkederken ayrılığa koyacak isim bulamayan sevgililerin
arkadaş kalalim gibi saçma bahanelerin arkasina sakladigini
çok iyi bildigini..
O insaninda bunu defalarca yaptığını ama arkadas olduk diye
cekip giderken bir kez bile hayiflanip arkaya dönmedigini,
özlemedigini.. O gece veranda da arkandan bakarken
gözlerimdeki yaşların beni birakip gidene değil, bu
sacma avuntuyla yalniz kalan kalbime ve yalnız biraktığım kalplere oldugunu..
O tarifsiz acıyla saatlerce rüzgarın ugultusunu dinleyip,
ellerimi koyacak yer buldugumu,
en iyi yerin senin tenin oldugunu düşünmekten vazgeçip, kanayan yaralarım oldugunu farketigimi.. bilmezdin sevgili...
