Kangren olmuş kanlı gözlerimle bakıyorum gidişinin arkasından...
Her gidişinde bir parça daha büyüyor bakışlarımın sırtındaki kambur...
Her gidişinde sana kal derdim ama bu sefer susuyorum...
En susma yanlarımla..
Dilimde sana dair ne kadar ‘’kal’’ varsa hepsini içime kusuyorum şimdi...
Bana her gelişin benden hep gitmek içinmiş...
Git...bu seferde ka(nayan)lan ben olurum..her zamanki gibi...
En fazla kanlı bir yaş daha karışır yağmurlarıma..
Git...gelişindeki mavi gülüşlerinide al yanına...
Hadi git hiçbir avuntu avutmaz artık beni...
Yalnızlığıma birde sessizlikle beraber sensizlik eklenir...
Hadi git...
Git(me)...
Birazda sen anla birine ‘’kal’’dediğinde gitmesinin ne kadar acı olduğunu bilirmisin...
Git(me) yar git(me)...
Birazda sen anla...
Kan bayramına yatırma gözlerimi...
Sürgünlere gönderme anılarımı...
Anla yar dilimde ‘’kal’’ kalmadı söyleyecek
Bu seferde sen git(me)...
Ne kadar ‘’kal’’ dedikçe o kadar gittin benden..
Ey yar benim ‘’kal’’larım bitti lugatımda senin gitmelerin bitmedi ayaklarında..