sensiz olmaz
Kayıtlı Üye
Ailede Sevgi Saygı Ve Yardımlaşma
Anne ve babasını seven çocuklar, içten gelen bir sevgi ve saygı duygusu ile onlara bağlanırlar.
Kendilerinden yaş ve tecrübede daha büyük olan aile bireylerine saygı da, küçük Olanlara ise sevgi de kusur etmezler. Çocuklar, aile bireyleri arasındaki yardımlaşma ve dayanışmaya yardımcı olurlar. Ailenin sevinci ile sevinir, üzüntüsü ile üzülürler.
*Anne ve babamızı herkesten daha çok sever ve diğer insanlardan daha çok onlara saygı gösteririz.
Niçin?
Çünkü onlar da bizi çok severler
Soğuk, sıcak demeden bizim için çalışırlar.
Biraz moralimiz bozuk olsa, başımız ağrısa üzerimize titrerler.
Uykularını ve sağlıklarını bizim için feda ederler.
Biz de en çok onlara nazlanırız. Çünkü, bizi içtenlikle sevdiklerini biliriz.
Rabbin yalnızca kendisine kulluk etmenizi, anne ve babaya iyilik etmeyi emreder. Eğer ikisinden birisi veya her ikisi senin yanında yaşlanacak olursa, onlara karşı Öf! bile deme. Onları azarlama, ikisine de hep tatlı söz söyle. Onlara acıyarak, sevgi kanatlarını aç ve Allahım! küçükken beni nasıl yetiştirdilerse sen de onlara öylece merhamet et! de (İsra Sûresi:23)
Elimizden geldiği kadar aile bütçesine katkıda bulunuruz. Çamaşırda, bulaşıkta, ev işlerinde ve dışarı işlerinde anne ve babamıza yardımcı oluruz. Bunların karşılığında hiçbir ücret beklemeyiz.Çünkü aile işlerinin ücreti sevgi ve ilgidir.
Türklerde aile ocağı kutsaldır.
Hepimiz aile yuvamızın şeref ve onurunu zedeleyecek söz ve davranışlardan kaçınırız.
Anne ve babamız ara sıra, bize hediye alarak sürpriz yaparlar. Bu olay bizi çok heyecanlandırır. Aile içindeki neşemiz bir kat daha artar. Bu mutluluğu hep birlikte paylaşırız.
Bizler de aile üyelerimize hediye almaya çalışırız. Okul ve bayram harçlıklarımızı biriktirerek onlara sürpriz yaparız.
Bayram, kandil ve önemli günler hediye vermek için en uygun zamanlardır.Çünkü hediye SEVGİ sembolüdür.
Sevgili Peygamberimiz bazen, aile bireylerine hediye vererek onları sevindirirdi. Şöyle buyururdu:
Hediyeleşin, çünkü hediye sevgiyi artırır, kalpteki kötü hisleri giderir.
İnsan, yaratılışı gereği bir başkasına muhtaçtır. Üzüldüğümüz veya sevindiğimiz zaman,bu duygularımızı paylaşacak,yüreği bizimle çarpacak dostlar ararız. Bunların başında da anne-baba ve kardeşlerimiz gelir.
Anne-baba, insanın en başta hürmet edeceği kudsî iki varlıktır. Onlara hürmette kusureden, Hakka karşıgelmiş sayılır. Onları hırpalayan er-geç hırpalanmaya maruz kalır.
İnsan, daha küçük bir canlı halinde varolmaya başladığı günden itibaren, hep, anne-babanın omuzlarında ve onlara bâr olarak gelişir.
Bu hususda ne peder ve validenin, çocuklarına karşı olan şefkatlerinin derinliğini tâyine, ne de onların çektikleri sıkıntıların sınırını tesbite imkân yokdur. Bu itibarla, onlara hürmet ve saygı, hem bir insanlık borcu hem de bir vazifedir.
Anne ve babasını seven çocuklar, içten gelen bir sevgi ve saygı duygusu ile onlara bağlanırlar.
Kendilerinden yaş ve tecrübede daha büyük olan aile bireylerine saygı da, küçük Olanlara ise sevgi de kusur etmezler. Çocuklar, aile bireyleri arasındaki yardımlaşma ve dayanışmaya yardımcı olurlar. Ailenin sevinci ile sevinir, üzüntüsü ile üzülürler.
*Anne ve babamızı herkesten daha çok sever ve diğer insanlardan daha çok onlara saygı gösteririz.
Niçin?
Çünkü onlar da bizi çok severler
Soğuk, sıcak demeden bizim için çalışırlar.
Biraz moralimiz bozuk olsa, başımız ağrısa üzerimize titrerler.
Uykularını ve sağlıklarını bizim için feda ederler.
Biz de en çok onlara nazlanırız. Çünkü, bizi içtenlikle sevdiklerini biliriz.
Rabbin yalnızca kendisine kulluk etmenizi, anne ve babaya iyilik etmeyi emreder. Eğer ikisinden birisi veya her ikisi senin yanında yaşlanacak olursa, onlara karşı Öf! bile deme. Onları azarlama, ikisine de hep tatlı söz söyle. Onlara acıyarak, sevgi kanatlarını aç ve Allahım! küçükken beni nasıl yetiştirdilerse sen de onlara öylece merhamet et! de (İsra Sûresi:23)
Elimizden geldiği kadar aile bütçesine katkıda bulunuruz. Çamaşırda, bulaşıkta, ev işlerinde ve dışarı işlerinde anne ve babamıza yardımcı oluruz. Bunların karşılığında hiçbir ücret beklemeyiz.Çünkü aile işlerinin ücreti sevgi ve ilgidir.
Türklerde aile ocağı kutsaldır.
Hepimiz aile yuvamızın şeref ve onurunu zedeleyecek söz ve davranışlardan kaçınırız.
Anne ve babamız ara sıra, bize hediye alarak sürpriz yaparlar. Bu olay bizi çok heyecanlandırır. Aile içindeki neşemiz bir kat daha artar. Bu mutluluğu hep birlikte paylaşırız.
Bizler de aile üyelerimize hediye almaya çalışırız. Okul ve bayram harçlıklarımızı biriktirerek onlara sürpriz yaparız.
Bayram, kandil ve önemli günler hediye vermek için en uygun zamanlardır.Çünkü hediye SEVGİ sembolüdür.
Sevgili Peygamberimiz bazen, aile bireylerine hediye vererek onları sevindirirdi. Şöyle buyururdu:
Hediyeleşin, çünkü hediye sevgiyi artırır, kalpteki kötü hisleri giderir.
İnsan, yaratılışı gereği bir başkasına muhtaçtır. Üzüldüğümüz veya sevindiğimiz zaman,bu duygularımızı paylaşacak,yüreği bizimle çarpacak dostlar ararız. Bunların başında da anne-baba ve kardeşlerimiz gelir.
Anne-baba, insanın en başta hürmet edeceği kudsî iki varlıktır. Onlara hürmette kusureden, Hakka karşıgelmiş sayılır. Onları hırpalayan er-geç hırpalanmaya maruz kalır.
İnsan, daha küçük bir canlı halinde varolmaya başladığı günden itibaren, hep, anne-babanın omuzlarında ve onlara bâr olarak gelişir.
Bu hususda ne peder ve validenin, çocuklarına karşı olan şefkatlerinin derinliğini tâyine, ne de onların çektikleri sıkıntıların sınırını tesbite imkân yokdur. Bu itibarla, onlara hürmet ve saygı, hem bir insanlık borcu hem de bir vazifedir.