Efsunkar
Bayan Üye
Ben en çok, yağmurluyken seviyorum İstanbulu.
En çok ağlarken...
Çünkü ancak o zaman İstanbul İstanbul oluyor.
Bana kalıyor...
Kalabalık olanı kendime addedemem.
Sahiplenememem belki de bundan.
Yağmurluyken İstanbul, ben hep yollarda bulurum kendimi.
Şemsiye mi unutmuş gibi yaparım!
Üşüyormuş gibi yapıp, kafamı omuzlarımın içine çeker, deri montumun yakalarını da yukarı kaldırarak yürürüm, bomboş caddelerde...
Islanan sakalımın yüzümde ağırlaştığını hissetmem, gözlerimi karşıya dikkatlice dikememem hep yağmurun sayesindedir, garip ama bundan da acayip keyif alırım.
İyice ıslatırım kendimi yağmurda.
Çünkü en çok ıslanınca seviyorum; bir sabahçı kahvesinin cam kenarına oturup önüme konulmuş buğusu ağır ağır süzülen çay bardağını sarmayı.
İstanbulu yağmurluyken kendime daha yakın hissederim. Güneşi hiç yakıştıramam ona, sıcağı... Kalabalığı...
Üşütmeli beni İstanbul, ıslatmalı...
Yağmurluyken İstanbul, ağlarken; kimseler yakınında durmak istemez. Bunu fırsat bilir yüreğim, salarım kendimi parke taşları döşeli çatlak yüreğine; almışsa, basmışsa bağrına hissederim bunu içerimdeki hüzünden, eşlik ederim damlalarına onunla ağlarım. Kimselerin olmayışı, birde yağmur gizler bizi; kısık sesimi, bir de yaşını gözlerimin
Yürüdüğüm yollarda kurulan düşlerimi;su birikintilerini ansızın üzerime sıçratan dolmuşlar bozar bazen,bazen de bir geminin sesi,bir de küçücük bir kâğıt toplayıcısının boyundan büyük arabasını ittirmeye çalışması...
Ben en çok yağmurluyken severim İstanbulu.
En çok ağlarken...
En çok ağlarken...
Çünkü ancak o zaman İstanbul İstanbul oluyor.
Bana kalıyor...
Kalabalık olanı kendime addedemem.
Sahiplenememem belki de bundan.
Yağmurluyken İstanbul, ben hep yollarda bulurum kendimi.
Şemsiye mi unutmuş gibi yaparım!
Üşüyormuş gibi yapıp, kafamı omuzlarımın içine çeker, deri montumun yakalarını da yukarı kaldırarak yürürüm, bomboş caddelerde...
Islanan sakalımın yüzümde ağırlaştığını hissetmem, gözlerimi karşıya dikkatlice dikememem hep yağmurun sayesindedir, garip ama bundan da acayip keyif alırım.
İyice ıslatırım kendimi yağmurda.
Çünkü en çok ıslanınca seviyorum; bir sabahçı kahvesinin cam kenarına oturup önüme konulmuş buğusu ağır ağır süzülen çay bardağını sarmayı.
İstanbulu yağmurluyken kendime daha yakın hissederim. Güneşi hiç yakıştıramam ona, sıcağı... Kalabalığı...
Üşütmeli beni İstanbul, ıslatmalı...
Yağmurluyken İstanbul, ağlarken; kimseler yakınında durmak istemez. Bunu fırsat bilir yüreğim, salarım kendimi parke taşları döşeli çatlak yüreğine; almışsa, basmışsa bağrına hissederim bunu içerimdeki hüzünden, eşlik ederim damlalarına onunla ağlarım. Kimselerin olmayışı, birde yağmur gizler bizi; kısık sesimi, bir de yaşını gözlerimin
Yürüdüğüm yollarda kurulan düşlerimi;su birikintilerini ansızın üzerime sıçratan dolmuşlar bozar bazen,bazen de bir geminin sesi,bir de küçücük bir kâğıt toplayıcısının boyundan büyük arabasını ittirmeye çalışması...
Ben en çok yağmurluyken severim İstanbulu.
En çok ağlarken...