Bir gün uyuyordum. Hava çok güzeldi ve serin bir rüzgar esiyordu, ben de o serinlikte dalmış uyukluyordum. Bu sırada meşe ağacına boz renkli bir güvercin konmuştu. O güzel güvercin beni çağırıncaya kadar öylece kalmışım.
Uyandığımda güvercin güzel güzel ötüyor, bu ötüşlerle ağlayıp duruyordu. Eğer o ağlamaya başlamadan ben ağlamaya başlasaydım, sevgimden feryat edip dursaydım, pişman olmaz, teselli bulurdum. Fakat ne fayda ki o benden önce ağlamaya başladı, beni de ağlattı.
Düşündüm ki fazilet bu işe ön ayak olandadır.
Uyandığımda güvercin güzel güzel ötüyor, bu ötüşlerle ağlayıp duruyordu. Eğer o ağlamaya başlamadan ben ağlamaya başlasaydım, sevgimden feryat edip dursaydım, pişman olmaz, teselli bulurdum. Fakat ne fayda ki o benden önce ağlamaya başladı, beni de ağlattı.
Düşündüm ki fazilet bu işe ön ayak olandadır.