Ağlama Çocuk

ağlama be çocuk
ağlama..
ne denir bilmem ki
yüreği kanayana
üzülme çocuk
düzelecek, düzelecek mutlaka
demeyi ne çok isterdim ah..
ama sen ağlama
yine de ağlama

bir tren camındaki dünya
ne kadar yanlızsa da
kiösen yoksa da ağlama
doğrusu
ne çok şey var ağlamaya değer şu dünyada
toprağı talan edilen
bir çiftçi yüreğindesin şimdi
toprağı çalınmış
yağmalanmış yeşili,
mavisi..

ağlama be çocuk
camların buğusunda
artık sadece
ölümün sessizliğinin
aldatıcılığı var

toprağın altındaki yürek
senin yüreğin
ağacın, denizin
yağmurun yüreği
söylenebilecek şeyler
bir uçurumun kıyısında
an be an yokolsa da..
ağlama be çocuk
ağlama...

Bil ki bu şehir
senin kadar yanlız
mutsuz, çaresiz

yağmur kokan yalanlar söyle sonra
güneş kokan
adı umut olsun
sevgi olsun
ya da aşk
avuntu dinledikçe yüreğin
ağlama...

bir güvercin hayal et
avuçlarının içinde
kalp atışları hissedebildiğince
parmaklarında hissediyorsun
kurtulması belki
olanaksız
ama yine orada güneş
yağmur dineli çok oldu
oysa...

Ağlama be çocuk
hiç ses yok
bir inilti olsun
koca şehir
derin bir uykuda
bu haykırışa tanıklık eden
bir avuç gök parçası
ve yağmurun ardındaki gökkuşağı..

alın yazısı,kader mi dersin
onları da geçen bir çizgi
var..
canını birileri almış sanki
yıkık binalar altındaki
masumun..
suçsuzlar işlenmemiş suça
sahiplendirildikçe
ağlamamak mümkün se
ağlama çocuk
ağlama...

hüzün kaldı toprağın
altında
gelecek kaldı...
bu gece, sabah
uzak görünüyor
güneş şüpheli...

ağlıyor çocuk
anne diyor
hiç doğmayacak mı güneş
karanlık kaderim mi olacak bundan böyle
sana diyorum anne
açsana gözlerini
gözlerime baksana
anne aç gözlerini
konuşsana..
anne korkuyorum
herkes neden uyuyor
neden böyle karanlık
bu gece
ya sen?
o hep saçlarımı okşayan ellerin
neden böyle soğuk ha..
ya gülünce güller açan
yanakların..
annen öldü diyorlar
ölmedin değil mi?
anne
ölmezsin..
beni bırakmazsın
bu karanlıkta
bırakmazsın değil mi?

Ağla be çocuk
onca ağlanacak şey var ki
ve onca ağlayan..
sen de ağla çocuk
ağla...


Ömer Seydi Ekinci