Adın ücnokta!..
Ben ne zaman yalnız kaldım bilmiyorum..
Ne tuhaf
Vaktim olmazdı.
Yalnızlığı bunca bilirken kendimi hiç yalnız sanmazdım.
Çevremde hep birileri vardı ben hep birilerinin yanındaydım.
Günler belirsiz bir gelecek için neredeyse kendiliğinden hazırlanırdı
Aramızda habersiz gidip gelen gündelik armağanlarla
Kendi kendini taşıyan bir ırmağın akıntısında hayat bizi kendi sahillerimize ulaştırırdı ..
Bazı evlerden taşınırdık bazı insanlar girip çıkardı hayatımıza
Bazı mektuplar alırdık bazı sözler çiçek selamları..
Sonraları bazı tanıdıklarımızın ölümleriyle de karşılaştık
Elde olmayan nedenlerle
Ssudaki halkalar gibi genişleyen;
Küçük alınganlıklardan büyük dargınlıklara..
Vazgeçişler unutuşlar kayıplar
Birbirimizi çok sevdik hep yıllarla azala azala..
Şimdi ne zaman yalnız kaldığımı düşünsem
Yalnız olmadığımı kanıtlamak istiyorum kendime
Eskiden iki albüme sığdırdığım hayatım
Şimdi sığmıyor eskilenlerle çoğalmış fotograflara.
Telefonun başına geçiyorum
Alt alta dizilmiş onca ad arasında seken ömür parçası..
Gün ölüyor meşgul numaralarla.
Şimdi ne zaman yalnız olduğumu düşünsem
Şimdi ne kadar yalnız...
Yalnız olduğumu anlamam için beni hiç yalnız bırakmadınız.
Kelimelerin içinde hani o en zor olanında;
Seni anlatmanın anlatılabilen anların bozgun zamanların ve kanayan
tüm yanların beni yeniden kucakladığı zamanlarda..
Durdum...
Düşündüm..
Sen herşeydin... Herşey nokta...
Ben sadece hiçtim sensizliğin ortasında..
Adın ücnokta!..