Sus demiştim. Bir harf daha tüketsem yutkunamaz yenilirdim şüphesiz. Sus demiştim o da itaat etmişti. Oysa haksızlığından değildi susuşu korkusundan hiç değil. Bir ağır yenilgi alıkoyuluyor o gece yanımızda. Her şey bir yana ondan kurtulmam gerektiği gerçeği kanımı donduruyor. Bütün keşkelerime ağlıyorum günlerce bütün korkularıma...
Hislerimin birçoğundan ediliyorum o gece. Çokta şart değiller belki ama azalıyorum noksanlığım artıyor. Yalnızlığım da... Veda etmeden kapıyı çekip gittiğimde anlıyorum bunu da...
Sanki hiç var olmamışım gibi davranıyorum günlerce. Hiç bir soruya yetecek kadar cevabım yok çünkü! Ara sıra İstiklal'de buluyorum kendimi. Yenemediğim bir zaaf daha bugün bile... Uykuya yenik düştüğüm anlarda onu görüyorum. Çok özlüyorum. Canım acıyor. Diyorum ki öldürülsem!
Kulağıma sessizlik asıldı mı onunlayım demektir. Kendimi tüketmeye başladım mı onunlayım!
Günlerce hayat belirtisi olmuyor evimde. Keşke içimdekinde de olmasa diye düşünüyorum. Düşündüğüm sadece bu. Kanım çekiliyor o anlarda. Üşüyorum. Hiçbir duygusal bağ kuramıyorum onunla aramda. Yapamıyorum. Niyetlerim tavşanlarda kalıyor sevdam uzaklarda... O zamanlar Mavi Peri'yi bulabilsem bu gerçeği değiştirmesini dileyeceğim şüphesiz.
Kabulleniyorum bir zaman sonra onsuzluğu en az onun kadar acımasızım o günlerde. Telefona sarılıyorum. Yardımıma ilk koşabilecek isim bir erkeğe ait. Hemen bana geliyor. Anlatıyorum. ''Aramayacak mısın onu?'' diyor. ''Ne sıfatla?'' diyorum.''Peki ya ...?'' devamını getiremiyor. ''Yarın.'' diyorum. Bildiği bir yer olduğundan söz ediyor bana. Yeterli oluyor bu cümle acılarıma ortak görüyorum o saatten sonra onu da. Acıyorum acıtıyorum.
Hastane soğuk gözlerim hep yerde. Bekletilmiyoruz. Hemen içeri alınıyorum yaşlı bir kadın tarafından oda daha soğuk.
Duyduğum her bir kelime küfür adeta. O'nu düşünüyorum yine. Ondan kalanları ve birazdan son bulacak olanları. İçim acıyor.
Üşüyorum.
Kapıda bekleyenim o olsaydı yine o kadar üşür müydüm acaba?
Bilemiyorum...
Hislerimin birçoğundan ediliyorum o gece. Çokta şart değiller belki ama azalıyorum noksanlığım artıyor. Yalnızlığım da... Veda etmeden kapıyı çekip gittiğimde anlıyorum bunu da...
Sanki hiç var olmamışım gibi davranıyorum günlerce. Hiç bir soruya yetecek kadar cevabım yok çünkü! Ara sıra İstiklal'de buluyorum kendimi. Yenemediğim bir zaaf daha bugün bile... Uykuya yenik düştüğüm anlarda onu görüyorum. Çok özlüyorum. Canım acıyor. Diyorum ki öldürülsem!
Kulağıma sessizlik asıldı mı onunlayım demektir. Kendimi tüketmeye başladım mı onunlayım!
Günlerce hayat belirtisi olmuyor evimde. Keşke içimdekinde de olmasa diye düşünüyorum. Düşündüğüm sadece bu. Kanım çekiliyor o anlarda. Üşüyorum. Hiçbir duygusal bağ kuramıyorum onunla aramda. Yapamıyorum. Niyetlerim tavşanlarda kalıyor sevdam uzaklarda... O zamanlar Mavi Peri'yi bulabilsem bu gerçeği değiştirmesini dileyeceğim şüphesiz.
Kabulleniyorum bir zaman sonra onsuzluğu en az onun kadar acımasızım o günlerde. Telefona sarılıyorum. Yardımıma ilk koşabilecek isim bir erkeğe ait. Hemen bana geliyor. Anlatıyorum. ''Aramayacak mısın onu?'' diyor. ''Ne sıfatla?'' diyorum.''Peki ya ...?'' devamını getiremiyor. ''Yarın.'' diyorum. Bildiği bir yer olduğundan söz ediyor bana. Yeterli oluyor bu cümle acılarıma ortak görüyorum o saatten sonra onu da. Acıyorum acıtıyorum.
Hastane soğuk gözlerim hep yerde. Bekletilmiyoruz. Hemen içeri alınıyorum yaşlı bir kadın tarafından oda daha soğuk.
Duyduğum her bir kelime küfür adeta. O'nu düşünüyorum yine. Ondan kalanları ve birazdan son bulacak olanları. İçim acıyor.
Üşüyorum.
Kapıda bekleyenim o olsaydı yine o kadar üşür müydüm acaba?
Bilemiyorum...