Abdülhamîd şirvânî

endLesS · 4 Ocak 2010

Evliyânın büyüklerinden. İsmi

Abdülhamîd bin Hüseyin Şirvânî Dağıstânî'dir. Doğum târihi kesin olarak bilinmemektedir. 1882-3 (H.1300) senesinde Mekke-i mükerremede vefât etti. Kalabalık bir cemâatla cenâze namazı kılınıp Cennet-ül-Muallâ kabristanında Ümm-ül mü'minîn Hadîcet-ül Kübrâ'nın radıyallahü anhâ kabri yanına defnolundu.

İlim tahsiline küçük yaşta başlayan Abdülhamîd Şirvânî

bu maksatla

İstanbul ve Mısır gibi

zamânın ilim merkezi olan yerlere giderek büyük âlimlerin sohbetlerinde bulundu. Budinli Şeyh Mustafa ile pekçok eserlerin yazarı Şeyh İbrâhim Bâcûrî

ilim öğrenip

kendilerinden istifâde ettiği büyük âlimlerdendir.

Abdülhamîd Şirvânî ilim öğrenmek husûsunda yüksek istidâd ve fevkalâde gayret sâhibi idi. İlimde pek yüksek derecelere çıkıp âlim oldu. Arabî

Fârisi ile Türkçeyi gâyet iyi bilirdi. İlim tahsîlini tamamladıktan sonra

Mekke-i mükerremeye gitti talebe okutmaya başladı.

İlimle uğraşırken bir taraftan da tasavvuf yolunda ilerlemeye

ilâhî feyz ve mârifetlere kavuşup yükselmeye çalışan Abdülhamîd Şirvânî

bu hususta çok gayretli idi. Evliyâlık yolunda ilerlemek arzu ve isteği

onda çocukluğundan beri vardı. Bu sebeple

tasavvuf yolunda olduğu söylenen birçok kimseye gitti ise de

hiçbirinden arzu ettiğini elde edemedi ve aradığını bulamadı. Kalp susuzluğunu gideremedi.

Bu sırada Hindistan evliyâsından

Müceddidiyye yolunun büyüklerinden Muhammed Mazhar hazretleri

Muhammed Mazhar özür beyân edip

bu işe layık olmadığını bildirdi.

1856 (H.1278) senesinde Muhammed Mazhar'ın babası Ahmed Saîd-i Fârûkî hazretleri Hindistan'dan hicret ederek Mekke-i mükerremeye gelmişti. Bu da evliyâlık kemâlâtının

Müceddidiyye yolunun yüksek olgunluklarının sâhibi

çok üstün

bir velî idi. Abdülhamîd Şirvânî

kendisinin yetişmesi için talebelere ders okutmayı terkedip

Ahmed Saîd'in sohbetlerine koştu. İlimdeki derin bilgisine rağmen

gidip o büyük zâta talebe oldu. Hâlis bir niyetle bu yola girip

Ahmed Saîd'in sohbetlerini hiç bırakmadı. Onun pekçok iltifât ve teveccühlerine mazhar oldu. Ahmed Saîd-i Fârûkî

Mekke-i mükerremeden Medîne-i münevvereye giderken

Abdülhamîd Şirvânî'yi oğlu Muhammed Mazhar'a havâle etti. O da

emir babasından geldiği için kabûl edip

Abdülhamîd'in bu yolda ilerlemesi ile meşgûl oldu.

Ahmed Sa'îd-i Fârûkî gittikten sonra

Muhammed Mazhar'ın sohbetlerinden hiç ayrılmayan Abdülhamîd Şirvânî

bütün kalbi ile ona bağlandı. Ondan çok istifâde etti. Bir müddet sonra

Muhammed Mazhar da Medîne-i münevvereye giderken

Abdülhamîd Efendi de ondan ayrılmayıp onunla berâber gitti. Çünkü onu çok seviyor

muhabbet ve bağlılığı gün geçtikçe artıyordu. Medîne-i münevverede Peygamber efendimizin kabr-i şerîfini ziyâreti sırasında

Resûlullah efendimizin mânevî lütuf ve ihsânlarına kavuştu. Bu ziyaretten sonra MuhammedMazhar; "Elhamdülillah Resûlullah efendimiz Abdülhamîd Şirvânî'yi kabûl ettiler." buyurdu. Ona icâzet ve hilâfet verip

çok duâ etti. Sonra; "Mevlanâ Abdülhamîd'e icâzet verdim. Ona verilmesi lâzım gelen her şeyi verdim. İnşâallah semeresi görülecektir. Fakat daha zamânı vardır. Müceddidiyye yolu büyüklerine olan muhabbet ipi sağlam ve kuvvetli olunca

kavuşulması arzulanan şeyler bir müddet sonra da kavuşulsa bunun için gam yoktur. Çünkü o büyükler

kendilerine bağlananları yavaş yavaş çekerler. Bu sebeple yapılması lâzım gelen şey

bu büyükleri çok sevip yollarında bulunmak

devamlı O'nu anmak ve diğer vazîfelere devâm etmektir." buyurdular.

Abdülhamîd Şirvânî

hocası Muhammed Mazhar'ın bu sözlerini dikkatle dinliyordu. Ayrılacakları zaman hocasına; "Bizi duâ ve teveccühünüzden eksik etmeyiniz efendim." dedi. Bu sebeple

Muhammed Mazhar dâimâ

gıyâbında Abdülhamîd Efendiye duâ ve teveccühde bulunurdu. Bundan sonra da

çeşitli zamanlarda birçok defâ görüşüp sohbet ettiler. İrtibatları hiç kesilmedi. Çünkü devamlı mektuplaşır ve haberleşirlerdi.

Abdülhamîd Şirvânî

ömrünün sonuna kadar Mekke-i mükerremede ders verdi

tasavvuf yoluna girmiş talebeleri terbiye edip

mânevî olarak yetiştirmekle meşgûl oldu.

Abdülhamîd Şirvânî hazretleri

vakar ve heybet sâhibi

ağırbaşlı bir zât idi. Gâyet az konuşur

çoğu zaman sükût ederdi. Bu yolun büyüklerinin âdeti olduğu gibi

sabah akşam talebeleri ile birlikte hatim yapardı. Sabahleyin yapılan hatimden sonra

talebelerine İbn-i Hacer-i Heytemî hazretlerinin Tuhfe kitabından fıkıh dersi okuturdu.

Ders dışındaki zamanlarda

halveti ve uzleti

yalnızlığı ve insanlardan uzak durmayı bir de kendi hâlinde ibâdet ve tâatla meşgûl olmayı severdi. Öğleden sonra Süleymâniye Medresesindeki odasına gider

ikindi vaktine kadar Kur'ân-ı kerîm tilâveti

zikr ve murâkabe ile ve kitap okumakla meşgûl olurdu. Normal günlerde

husûsî odasına çocuklarından başka kimse giremediği hâlde

salı ve cumâ günleri kapı açık tutulur

suâli olanlar veya bir şey arzetmek isteyenler rahatlıkla içeri girebilirlerdi.

Namazlarını

vakit girdikten sonra

evvel vakitlerinde kılmaya husûsen dikkat ederdi. Talebelerini terbiye edip yetiştirirken

bu yolun büyüklerinin âdetleri üzere bir yol tâkib ederdi. Çok kitap okurdu. Bilhassa

Tuhfe kitabına yaptığı sekiz ciltlik hâşiyenin tashîhi ile meşgûl olurdu.

Tasavvufî makam ve hâlleri

gâyet açık ve anlaşılır bir şekilde anlatırdı. Sohbetlerinde

Allah adamlarının

onlara bağlanmanın ehemmiyetini îzâh eder

buna teşvik ederdi.

Muhammed Mazhar hazretleri

Abdülhamîd Şirvânî'yi kendisine halîfe tâyin etti. O da hocasının yerine geçip

çok hizmette bulundu. Kısa zaman sonra da vefât etti.

Hayrullah Efendi

Emîr Halîfe

Muhammed Sâlih Zevâvî

Abdülhannân Bercânî ve Abdülhâlık Efendi onun diploma

icâzet verip mezun ettiği halîfeleridir. hac için Mekke-i mükerremeye gelmişti. Abdülhamîd Şirvânî ona talebe olmak istedi ise de her an Allahü teâlâyı unutmayıp hakîkî evliyânın üstünlüklerini

Abdülhamîd şirvânî

endLesS

Gizliliğinize değer veriyoruz