KaraKiz
Bayan Üye
Gözlerimi uzağa dikmiş bekliyordum öylece.
Yanımda olan biten hiçbir şey ilgilendirmiyordu beni.
Nereden çıkıp geleceğini bilmiyordum ve umudumda yoktu.
Hiç gelmeme ihtimalin de vardı....
ve ben asıl bundan korkuyordum
Her gün birbirinin aynıydı ve bir sürprizle
karşılaşmayalı kaç yıl olmuştu hatırlamıyordum.
Kendimle sonsuz bir savaşın içindeydim aslında.
Bir yanım 'bekle' diyordu,
bir yanım 'hayatını yaşa...'
Her hücrem bu savaşın askeriydi
ve her gün binlerce hücre ölüyordu.
Kilitlenen bu savaşın ne galibi vardı, ne de mağlubu...
Yaşadığım her şey eksikti.
En içli filmi, en komik filmide aynı gözlerle, ifadesizce izliyordum.
İçkimin, yemeğimin tadı yoktu.
Kitabımdaki her sözcüğün anlamı aynıydı
çünkü okuduğum şey aslında yalnızlığımdı.
Ben ki maviye tutkunum, mavi bile matem rengi gibi geliyordu.
Diğer renkleri ise algılayamıyordum.
Sonra bir ses duydum -ki o tutkunun sesiydi- ve
bir anda maviye boyandı ortalık.
Yanımdaydın ve tükenmişti bekleyişim.
Sana da dünyamdaki değişime de şaşkınlıkla bakıyordum.
Binlerce yıllık bir uykudan uyanmış gibiydim,
her şeyi yeniden ve hayretle keşfediyordum.
Bu rakı bu kadar keyif verir miydi daha önce?
Bu lüfer bu kadar lezzetli miydi?
Bir filmde bu kadar kahkaha atılabilir miydi?
Bu deniz böylesine mavi miydi?
Güneş bu kadar parlar mıydı senden önce de?
Korkmuyorum artık yeni gelecek günden. Umutsuz değilim.
Senden önce yaşadığım ve sana yakışmayan bütün günlerimi
değiştirdim senin verdiklerinle.
O büyük karanlığımı senin estirdiğin rüzgâr alıp götürdü.
Seninle bağdaşmayan ne varsa çıkarıp attım hayatımdan.
Bildiğim her şeyi yeniden tanımladım senin gelişinle.
Yeniden ad verdim her güzelliğe.
Çirkin olan, kötü olan ne varsa senin gelişinle birlikte kaybolup gitti.
Beni de hayatımı da bağladın kendine.
En ulaşılmaz noktalara, en çıkılmaz doruklara vardırdın benliğimi.
Terk edilmiş bir limanda kendi halinde bekleyen
köhne gemilerime en gizli denizleri açtın.
Ben o maviliğin yolcusuyum şimdi, en sıkılmaz yolcusu...
Adın bir dönülmezliğin simgesi artık. Sen sözcükleri ölümsüz kılansın.
Sen umudun, sen aşkın, sen özlemin, sen hayatın adısın.
Ve senin adını anmak bile tarif edilmez bir sevinç yayıyor içime.
Şimdi yaşamayı seviyorum işte.
Çünkü içinde sen varsın...
Yanımda olan biten hiçbir şey ilgilendirmiyordu beni.
Nereden çıkıp geleceğini bilmiyordum ve umudumda yoktu.
Hiç gelmeme ihtimalin de vardı....
ve ben asıl bundan korkuyordum
Her gün birbirinin aynıydı ve bir sürprizle
karşılaşmayalı kaç yıl olmuştu hatırlamıyordum.
Kendimle sonsuz bir savaşın içindeydim aslında.
Bir yanım 'bekle' diyordu,
bir yanım 'hayatını yaşa...'
Her hücrem bu savaşın askeriydi
ve her gün binlerce hücre ölüyordu.
Kilitlenen bu savaşın ne galibi vardı, ne de mağlubu...
Yaşadığım her şey eksikti.
En içli filmi, en komik filmide aynı gözlerle, ifadesizce izliyordum.
İçkimin, yemeğimin tadı yoktu.
Kitabımdaki her sözcüğün anlamı aynıydı
çünkü okuduğum şey aslında yalnızlığımdı.
Ben ki maviye tutkunum, mavi bile matem rengi gibi geliyordu.
Diğer renkleri ise algılayamıyordum.
Sonra bir ses duydum -ki o tutkunun sesiydi- ve
bir anda maviye boyandı ortalık.
Yanımdaydın ve tükenmişti bekleyişim.
Sana da dünyamdaki değişime de şaşkınlıkla bakıyordum.
Binlerce yıllık bir uykudan uyanmış gibiydim,
her şeyi yeniden ve hayretle keşfediyordum.
Bu rakı bu kadar keyif verir miydi daha önce?
Bu lüfer bu kadar lezzetli miydi?
Bir filmde bu kadar kahkaha atılabilir miydi?
Bu deniz böylesine mavi miydi?
Güneş bu kadar parlar mıydı senden önce de?
Korkmuyorum artık yeni gelecek günden. Umutsuz değilim.
Senden önce yaşadığım ve sana yakışmayan bütün günlerimi
değiştirdim senin verdiklerinle.
O büyük karanlığımı senin estirdiğin rüzgâr alıp götürdü.
Seninle bağdaşmayan ne varsa çıkarıp attım hayatımdan.
Bildiğim her şeyi yeniden tanımladım senin gelişinle.
Yeniden ad verdim her güzelliğe.
Çirkin olan, kötü olan ne varsa senin gelişinle birlikte kaybolup gitti.
Beni de hayatımı da bağladın kendine.
En ulaşılmaz noktalara, en çıkılmaz doruklara vardırdın benliğimi.
Terk edilmiş bir limanda kendi halinde bekleyen
köhne gemilerime en gizli denizleri açtın.
Ben o maviliğin yolcusuyum şimdi, en sıkılmaz yolcusu...
Adın bir dönülmezliğin simgesi artık. Sen sözcükleri ölümsüz kılansın.
Sen umudun, sen aşkın, sen özlemin, sen hayatın adısın.
Ve senin adını anmak bile tarif edilmez bir sevinç yayıyor içime.
Şimdi yaşamayı seviyorum işte.
Çünkü içinde sen varsın...
