'hayaL
Bayan Üye
Bayramın 3. günüydü. Derneğimiz o gün bayramlaşma tertip etmişti. Ben Altı Nokta Körler Derneği Manisa şubesini bu kadar kalabalık görmemiştim hiçbir zaman.
Gurbet burukluğunun, hüzün fanusundan çıkmıştım, gizlediğim ilave mutluluğumla, sıkıyordum uzatılan elleri. Ocağımızda kaynayan çayın kokusu, büyük umutlar beslediğimiz küçük mekanımızda, daha lezzetli bir muhabbetin habercisi gibiydi. Kalabalığın çoğunu yeni tanıyordum. Çok önceden üye olmuşlar fakat çeşitli nedenlerden dolayı sık sık uğrayamıyorlarmış. Her biri ayrı hikayelerden oluşan bu nedenler içinden, en çok ilgimi çeken, o gün tanıştığımız Engin kardeşimin hikayesi oldu.
Mesir Görme Engelliler spor kulübü başkanı olarak, bu ortamda da, spor yapabilecek potansiyel var mıdır diye bakınıyordum. Kucağında notebook çantası ile köşede boynu bükük oturan ve sessizce ortamı dinleyen bir genç arkadaşıma rastladım. Derneğe ağabeyi ile gelmişti ve ağabeyi
- İşin bittiğinde ara ben gelirim Engin. Diyerek aramızdan ayrılmıştı. Yanına oturdum ve sordum: Engin sen, yeni mi üye oldun buraya daha önce görmedim seni?
- Yok ağabey, ben üye olalı 5 sene oldu.
- Bayramdan bayrama geliyorsun yani öyle mi? Daha önce karşılaşmadık, ben bir buçuk senedir buradayım.
- Gelemiyorum ağabey. Evim çok uzak. Bir getiren olacak ki öyle.
- Neden baston kullanamıyor musun?
- Çok iyi kullanamıyorum ağabey. Bir kere bastonla çıktım sokağa; üzerinden araba geçti kırıldı. O günden sonra da, beni annem dışarıya tek başıma çıkartmıyor.
- Annen sana kıyamıyor da, ondan. Ama sen iyi öğrenirsen baston kullanmayı bırak çıkartmamayı evden kovar seni git gez dolaş diye.
- Vallahi bilmiyorum ağabey, bildiğim tek şey şu bilgisayar. Evde onunla uğraşıp duruyorum. 32 yaşına geldim. Şehir dışındaki arkadaşlarım halime gülüyorlar Hala bekar kaldığım için. Bu halimle de evlenecek birini bulamıyorum.
- Evlilik güzel şey elbette ama önce kendine yardımcı olmalısın; Kendini geliştirmelisin. Dernek ve kulübümüz sana gereken desteği sağlayacaktır.
- Ondan şüphem yok ağabey ama gel gelelim, sokağa çıkamıyorum. Her zaman beni götürecek birini bulamıyorum.
- Seni oradan dolmuşa bindirsinler biz alırız.
- Bir şey öğrenmek için uzun zaman ister ağabey, ben hergün gelmeliyim ki, bu bastonu öğreneyim. Her gün gelip gitmeye bütçem müsait değil ki benim. Yoksa ben de çok istiyorum benim gibi görme engelli arkadaşlarımla vakit geçirmeyi, faaliyetlere katılmayı, bir şeyler öğrenmeyi. Nasıl içim gidiyor bir bilsen.
- Seni çok iyi anlıyorum kardeşim. Üç şehirde aktif dernekçilik yaptım. Farklı hikayelere şahitlik ettim. Engelli olup da ekonomik durumu iyi olan kişi sayısı oldukça azdır. Engelli örgütleşmesi içinde yer alamayanların genel gerekçesi de, ekonomik nedenlere dayanmaktadır. İşte bu nedenler, İlçelerden şehir merkezine ve şehir içi ulaşımı engelliler için bir külfet doğurduğundan devletimizin engelli politikalarına yardımcı olan, destekleyen geliştiren, sivil toplum örgütlerine ulaşmalarının önünde büyük bir duvar örüyor. Sadece derneklere ulaşmaları deyil mesele. Günlük yaşantılarını sürdürebilmeleri için herkez gibi engellilerin de evlerinden çıkıp ihtiyaçlarını giderme hakkı vardır. Bu hakkı çiğneyen paraymış gibi görünse de, her zaman bu köşeden çığırtkanlığını yaptığım anlayış olsa gerek.
- Bu konuda bir anlayış oluşması için çalışmanız olmuş muydu?
Sorusuna Altı Nokta Manisa şubesi başkanı Mehmet Ali Kıvrak şöyle cevap verdi:
“BİZ BU KONUYLA İLGİLİ OLARAK ENGELLİLERİN ŞEHİR İÇİ ULAŞIMININ ÜCRETSİZ SAĞLANMASI TALEBİNİ İÇEREN BİR DİLEKÇE İLE BELEDİYEMİZE BAŞVURDUK SONUÇTAN HABERDAR DEĞİLİZ. AYRICA, KOOPERATİF BAŞKANI İLE DE BİR GÖRÜŞME YAPTIK. OLUMLU GÖRÜŞLER BİLDİRDİ. DAHA SONRA DA, SAYIN VALİMİZ KURMUŞ OLDUĞU ENGELLİ KONSEYİNDE, BELEDİYEMİZE ÜCRETSİZ FAYDALANDIRMA KONUSUNDA TAVSİYEDE BULUNDU. GENEL BAKIŞ OLUMLU AMA BİR ADIM ATILMADI.”
Ben de, belediyemizin ulaşım hizmetleri müdürü, sayın Mümin Deniz beyefendi ile bir görüşme yaparak, konu ile ilgili ayrıntılı bilgi aldım. Sonuç olarak anladığım kadarı ile çözüm için herhangi bir engel yok. Ama çözüm için atılmış bir adım da yok. Peki adımı kim atacak? Engelliler mi, idarecilerimiz mi? Mümin beyin söylediğine göre engelliler bir ortak dilekçe ile başvuracak belediyemiz de, konuyu bu başvuru üzerine çözecek. Bu prosedür, belediyeler kanununda böyle bir ayrıcalığa ilişkin maddenin bulunmaması ve ancak talep edilir belediye meclisince uygun görülürse gerçekleşir olmasından mütevellit, doğuyor. Bu bağlamda, altınokta Manisa şubesi başkanı sayın Mehmet Ali beyin yapacağı şey: diğer engelli derneklerinin de, desteğini, yapacağı görüşmelerle alıp, yeniden başvurarak, bu talebin etki alanını genişletmesidir. Ben de, Ayrıca Manisa belediyesi kent konseyi engelli meclisinde de gündeme alınıp, görüşülmesi ve bir tavsiye kararı alınması husunsunda, yürütme kurulu üyesi olarak üzerime düşeni yapacağım.
Engin gibilerin ve sosyal anlamda aktif engellilerin, ihtiyacı olan bu durumu çözmek için elimizden gelen gayreti sarfedip büyüklerimizin takdirine bırakmalıyız. Engelli ulaşılabilirliğine büyük hizmetleri olan belediyemiz bu problemi çözmekte geç kalmayacaktır.
Saygılarımla.
Süleyman Ekici
Gurbet burukluğunun, hüzün fanusundan çıkmıştım, gizlediğim ilave mutluluğumla, sıkıyordum uzatılan elleri. Ocağımızda kaynayan çayın kokusu, büyük umutlar beslediğimiz küçük mekanımızda, daha lezzetli bir muhabbetin habercisi gibiydi. Kalabalığın çoğunu yeni tanıyordum. Çok önceden üye olmuşlar fakat çeşitli nedenlerden dolayı sık sık uğrayamıyorlarmış. Her biri ayrı hikayelerden oluşan bu nedenler içinden, en çok ilgimi çeken, o gün tanıştığımız Engin kardeşimin hikayesi oldu.
Mesir Görme Engelliler spor kulübü başkanı olarak, bu ortamda da, spor yapabilecek potansiyel var mıdır diye bakınıyordum. Kucağında notebook çantası ile köşede boynu bükük oturan ve sessizce ortamı dinleyen bir genç arkadaşıma rastladım. Derneğe ağabeyi ile gelmişti ve ağabeyi
- İşin bittiğinde ara ben gelirim Engin. Diyerek aramızdan ayrılmıştı. Yanına oturdum ve sordum: Engin sen, yeni mi üye oldun buraya daha önce görmedim seni?
- Yok ağabey, ben üye olalı 5 sene oldu.
- Bayramdan bayrama geliyorsun yani öyle mi? Daha önce karşılaşmadık, ben bir buçuk senedir buradayım.
- Gelemiyorum ağabey. Evim çok uzak. Bir getiren olacak ki öyle.
- Neden baston kullanamıyor musun?
- Çok iyi kullanamıyorum ağabey. Bir kere bastonla çıktım sokağa; üzerinden araba geçti kırıldı. O günden sonra da, beni annem dışarıya tek başıma çıkartmıyor.
- Annen sana kıyamıyor da, ondan. Ama sen iyi öğrenirsen baston kullanmayı bırak çıkartmamayı evden kovar seni git gez dolaş diye.
- Vallahi bilmiyorum ağabey, bildiğim tek şey şu bilgisayar. Evde onunla uğraşıp duruyorum. 32 yaşına geldim. Şehir dışındaki arkadaşlarım halime gülüyorlar Hala bekar kaldığım için. Bu halimle de evlenecek birini bulamıyorum.
- Evlilik güzel şey elbette ama önce kendine yardımcı olmalısın; Kendini geliştirmelisin. Dernek ve kulübümüz sana gereken desteği sağlayacaktır.
- Ondan şüphem yok ağabey ama gel gelelim, sokağa çıkamıyorum. Her zaman beni götürecek birini bulamıyorum.
- Seni oradan dolmuşa bindirsinler biz alırız.
- Bir şey öğrenmek için uzun zaman ister ağabey, ben hergün gelmeliyim ki, bu bastonu öğreneyim. Her gün gelip gitmeye bütçem müsait değil ki benim. Yoksa ben de çok istiyorum benim gibi görme engelli arkadaşlarımla vakit geçirmeyi, faaliyetlere katılmayı, bir şeyler öğrenmeyi. Nasıl içim gidiyor bir bilsen.
- Seni çok iyi anlıyorum kardeşim. Üç şehirde aktif dernekçilik yaptım. Farklı hikayelere şahitlik ettim. Engelli olup da ekonomik durumu iyi olan kişi sayısı oldukça azdır. Engelli örgütleşmesi içinde yer alamayanların genel gerekçesi de, ekonomik nedenlere dayanmaktadır. İşte bu nedenler, İlçelerden şehir merkezine ve şehir içi ulaşımı engelliler için bir külfet doğurduğundan devletimizin engelli politikalarına yardımcı olan, destekleyen geliştiren, sivil toplum örgütlerine ulaşmalarının önünde büyük bir duvar örüyor. Sadece derneklere ulaşmaları deyil mesele. Günlük yaşantılarını sürdürebilmeleri için herkez gibi engellilerin de evlerinden çıkıp ihtiyaçlarını giderme hakkı vardır. Bu hakkı çiğneyen paraymış gibi görünse de, her zaman bu köşeden çığırtkanlığını yaptığım anlayış olsa gerek.
- Bu konuda bir anlayış oluşması için çalışmanız olmuş muydu?
Sorusuna Altı Nokta Manisa şubesi başkanı Mehmet Ali Kıvrak şöyle cevap verdi:
“BİZ BU KONUYLA İLGİLİ OLARAK ENGELLİLERİN ŞEHİR İÇİ ULAŞIMININ ÜCRETSİZ SAĞLANMASI TALEBİNİ İÇEREN BİR DİLEKÇE İLE BELEDİYEMİZE BAŞVURDUK SONUÇTAN HABERDAR DEĞİLİZ. AYRICA, KOOPERATİF BAŞKANI İLE DE BİR GÖRÜŞME YAPTIK. OLUMLU GÖRÜŞLER BİLDİRDİ. DAHA SONRA DA, SAYIN VALİMİZ KURMUŞ OLDUĞU ENGELLİ KONSEYİNDE, BELEDİYEMİZE ÜCRETSİZ FAYDALANDIRMA KONUSUNDA TAVSİYEDE BULUNDU. GENEL BAKIŞ OLUMLU AMA BİR ADIM ATILMADI.”
Ben de, belediyemizin ulaşım hizmetleri müdürü, sayın Mümin Deniz beyefendi ile bir görüşme yaparak, konu ile ilgili ayrıntılı bilgi aldım. Sonuç olarak anladığım kadarı ile çözüm için herhangi bir engel yok. Ama çözüm için atılmış bir adım da yok. Peki adımı kim atacak? Engelliler mi, idarecilerimiz mi? Mümin beyin söylediğine göre engelliler bir ortak dilekçe ile başvuracak belediyemiz de, konuyu bu başvuru üzerine çözecek. Bu prosedür, belediyeler kanununda böyle bir ayrıcalığa ilişkin maddenin bulunmaması ve ancak talep edilir belediye meclisince uygun görülürse gerçekleşir olmasından mütevellit, doğuyor. Bu bağlamda, altınokta Manisa şubesi başkanı sayın Mehmet Ali beyin yapacağı şey: diğer engelli derneklerinin de, desteğini, yapacağı görüşmelerle alıp, yeniden başvurarak, bu talebin etki alanını genişletmesidir. Ben de, Ayrıca Manisa belediyesi kent konseyi engelli meclisinde de gündeme alınıp, görüşülmesi ve bir tavsiye kararı alınması husunsunda, yürütme kurulu üyesi olarak üzerime düşeni yapacağım.
Engin gibilerin ve sosyal anlamda aktif engellilerin, ihtiyacı olan bu durumu çözmek için elimizden gelen gayreti sarfedip büyüklerimizin takdirine bırakmalıyız. Engelli ulaşılabilirliğine büyük hizmetleri olan belediyemiz bu problemi çözmekte geç kalmayacaktır.
Saygılarımla.
Süleyman Ekici