Almanya, Hamburg'da yaşıyorduk, 1981 yılıydı..bir öğleden sonraydı..o zaman küçük bir çocuktum, üç abimle evde oynuyor, zaman zaman dalaşıyorduk..babam diplomattı ve çok yer değiştirmiştik, annemse bir mağazad yöneticiydi. O gün yaşadıklarımı detaylarıyla hatırlıyorum.
Abimlerle yine basit bir şeyden küsmüş, kızıp mutfağa gitmiştim, onlar da bahçede oynuyorlardı, annem, babam işteydi... oturma odamızda babamın vaktiyle bir antikacıdan aldığı parlak sarı-kahve renkli bir org vardı...mutfakta oturmuş abimlere kızarken, bir sandalye gıcırtısı hissettim, abimler bahçede oyun oynadığından ve evde benden başka kimse olmadığından, meraklanıp yavaşça oturma odasına gittim, kimse yoktu, tekrar mutfağa döndüm, daha bir adım atmıştım ki, sandalye yeniden gıcırdadı..bu sefer abimlerin bana muziplik yapmak, korkutmak istediklerini düşündüm, ayakkabılarımı çıkarttım ve parmak uçlarıma basa basa yeniden oturma odasına girdim, abimleri yakalayacağım sanırken, bir de ne göreyim! çok genç bir kız çocuk, orgun önündeki sandalyede oturmuş, bana bakıyordu! Üzerinde mavi bir elbise vardı, ellerinde de beyaz eldivenler...yüzü kağıt gibi bembeyaz ama yanakları kan gibi kıpkırmızıydı...canlı gibi duruyordu ama içimden bir ses onun canlı olmadığını söylüyordu.. derin bir nefes aldım..kıza tekrar baktım..o zaman orgu çalmaya başladı, çok güzel bir parça çalıyordu..fakat çalarken yavaş yavaş silinmeye başladı! tam o sırada abilerim içeri girmişti ve bana seslendiler.. odanın ortasında, ayak parmaklarımın ucunda ne yaptığımı soruyorlardı, onlara doğru dönüp, susmalarını söyledim, fakat başımı çevirdiğimde kız yok olmuştu! org hiç dokunulmamış gibi öylece duruyordu, abilerim bana gülüp, deli olduğumu söylediler. Ama ben o gün o gençkızı gördüğüm ve orgun sesini duyduğuma eminim.
Aradan yıllar geçti, şimdi New York'ta yaşıyorum, bir baba olarak çocuklarıma ne görürlerse görsünler bana anlatmalarını, onlara inanacağımı ve asla 'deli' demeyeceğimi söyledim.
Abimlerle yine basit bir şeyden küsmüş, kızıp mutfağa gitmiştim, onlar da bahçede oynuyorlardı, annem, babam işteydi... oturma odamızda babamın vaktiyle bir antikacıdan aldığı parlak sarı-kahve renkli bir org vardı...mutfakta oturmuş abimlere kızarken, bir sandalye gıcırtısı hissettim, abimler bahçede oyun oynadığından ve evde benden başka kimse olmadığından, meraklanıp yavaşça oturma odasına gittim, kimse yoktu, tekrar mutfağa döndüm, daha bir adım atmıştım ki, sandalye yeniden gıcırdadı..bu sefer abimlerin bana muziplik yapmak, korkutmak istediklerini düşündüm, ayakkabılarımı çıkarttım ve parmak uçlarıma basa basa yeniden oturma odasına girdim, abimleri yakalayacağım sanırken, bir de ne göreyim! çok genç bir kız çocuk, orgun önündeki sandalyede oturmuş, bana bakıyordu! Üzerinde mavi bir elbise vardı, ellerinde de beyaz eldivenler...yüzü kağıt gibi bembeyaz ama yanakları kan gibi kıpkırmızıydı...canlı gibi duruyordu ama içimden bir ses onun canlı olmadığını söylüyordu.. derin bir nefes aldım..kıza tekrar baktım..o zaman orgu çalmaya başladı, çok güzel bir parça çalıyordu..fakat çalarken yavaş yavaş silinmeye başladı! tam o sırada abilerim içeri girmişti ve bana seslendiler.. odanın ortasında, ayak parmaklarımın ucunda ne yaptığımı soruyorlardı, onlara doğru dönüp, susmalarını söyledim, fakat başımı çevirdiğimde kız yok olmuştu! org hiç dokunulmamış gibi öylece duruyordu, abilerim bana gülüp, deli olduğumu söylediler. Ama ben o gün o gençkızı gördüğüm ve orgun sesini duyduğuma eminim.
Aradan yıllar geçti, şimdi New York'ta yaşıyorum, bir baba olarak çocuklarıma ne görürlerse görsünler bana anlatmalarını, onlara inanacağımı ve asla 'deli' demeyeceğimi söyledim.