Rumuz : Nazlı Bebek
Bu Acımasız Dünya İçin Kendimi çok zayıf buluyorum
Sevgili Güzin Abla, Öncelikle şunu belirtmeliyim ki, bence siz çok özel ve değerli bir insansınız. Hayatınızı, yardıma muhtaç insanlara adamışsınız. Bu nedenle, ben sizi ve sizin gibi insanları "insan-melek" olarak tanımlıyorum. Şimdi de ben sizin kanatlarınızın altına sığınmak ihtiyacını duyuyorum. Henüz yaşım çok genç, ama olayları, duyguları yaşıtlarımdan çok daha güçlü ve yoğun yaşıyorum. Ben güzel ve sevgi dolu bir ortamda doğdum, büyüdüm, yaşıyorum. Sanki benim için hayat toz pembe olmalıymış gibi. Ama aslında bu yaşam şekli benim için her şeyi daha da karmaşık bir hale getiriyor. Benim acıma duygum gün geçtikçe artıyor. Büyüdükçe dünyadaki vahşeti, zorlukları, acımasızlıkları daha iyi anlıyorum. Bunları öğrendikçe hiç kimseye yardım edemediğim gibi üzüntümden sadece kendime zarar veriyorum. Örneğin, Rusya'daki terör olayını duyduğumdan beri o ölen çocuklar için gizli gizli odamda saatlerce ağlıyorum. Dünya çok acımasız. Kimse kimseyi düşünmüyor. Biri eşini aldatırken çocuğuna ne oalcağını, yuvası yıkıldığında kendinden başka insanların nasıl hissedeciğini hiç umursamıyor. Bazen kendime soruyorum; "Bu nasıl olabilir? Bunlar hayatın kuralları mı yoksa insanlar mı kötü ve umursamaz?". Bunlara hiç cevap veremiyorum. Ama kendimden ve sizden başka kimseye duygularımı açamazdım. Kafam çok karışık, ben bile duygularımı kafamda toparlayamazken, çevremdekiler ne düşünürlerdi? … Şunu daha yeni anlıyorum ki, ben dünyadaki sorunları ve acıları düşünürken kendimi o kadar çok yıpratmışım ki... Duygularım ve kafam çok karışık olduğu için psikolojim bile bozuldu, artık olmayacak şeyler için kendimi üzmeye başladım. Ben bu acımasız dünya için çok zayıfım. Başkaları için böylesine üzülürken, ya benim sorunlarım başlayınca, sevdiklerimi kaybedince ne yapacağım? Nasıl yaşayacağım? Lütfen bana yardım edin. Sürekli üzülmek çok ama çok acı veriyor.
Bu Acımasız Dünya İçin Kendimi çok zayıf buluyorum
Sevgili Güzin Abla, Öncelikle şunu belirtmeliyim ki, bence siz çok özel ve değerli bir insansınız. Hayatınızı, yardıma muhtaç insanlara adamışsınız. Bu nedenle, ben sizi ve sizin gibi insanları "insan-melek" olarak tanımlıyorum. Şimdi de ben sizin kanatlarınızın altına sığınmak ihtiyacını duyuyorum. Henüz yaşım çok genç, ama olayları, duyguları yaşıtlarımdan çok daha güçlü ve yoğun yaşıyorum. Ben güzel ve sevgi dolu bir ortamda doğdum, büyüdüm, yaşıyorum. Sanki benim için hayat toz pembe olmalıymış gibi. Ama aslında bu yaşam şekli benim için her şeyi daha da karmaşık bir hale getiriyor. Benim acıma duygum gün geçtikçe artıyor. Büyüdükçe dünyadaki vahşeti, zorlukları, acımasızlıkları daha iyi anlıyorum. Bunları öğrendikçe hiç kimseye yardım edemediğim gibi üzüntümden sadece kendime zarar veriyorum. Örneğin, Rusya'daki terör olayını duyduğumdan beri o ölen çocuklar için gizli gizli odamda saatlerce ağlıyorum. Dünya çok acımasız. Kimse kimseyi düşünmüyor. Biri eşini aldatırken çocuğuna ne oalcağını, yuvası yıkıldığında kendinden başka insanların nasıl hissedeciğini hiç umursamıyor. Bazen kendime soruyorum; "Bu nasıl olabilir? Bunlar hayatın kuralları mı yoksa insanlar mı kötü ve umursamaz?". Bunlara hiç cevap veremiyorum. Ama kendimden ve sizden başka kimseye duygularımı açamazdım. Kafam çok karışık, ben bile duygularımı kafamda toparlayamazken, çevremdekiler ne düşünürlerdi? … Şunu daha yeni anlıyorum ki, ben dünyadaki sorunları ve acıları düşünürken kendimi o kadar çok yıpratmışım ki... Duygularım ve kafam çok karışık olduğu için psikolojim bile bozuldu, artık olmayacak şeyler için kendimi üzmeye başladım. Ben bu acımasız dünya için çok zayıfım. Başkaları için böylesine üzülürken, ya benim sorunlarım başlayınca, sevdiklerimi kaybedince ne yapacağım? Nasıl yaşayacağım? Lütfen bana yardım edin. Sürekli üzülmek çok ama çok acı veriyor.
Çok sevgili kızım, bu küçücük yaşta böylesine acılar yaşaman, bu dünyanın gerçeklerini belki de biraz erken hissetmen, duygusal yapından kaynaklanıyor…Zaten insan olmanın gereğini hisseden herkes senin bu düşüncelerini paylaşacaktır…Zaman seni katılaştıramaz…neysen osundur…ancak zaman seni biraz törpüleyecek…yüreğin ister istemez biraz daha katılaşacak…ama yine de bu duygularından asla vazgeçme…çevrene ve yakınlarına karşı bu ilgini esirgeme…yardım etme eğilimini asla kaybetme…Bak ben de senin gibiyim…senin hissettiklerini hissediyor ve yaşıyorum…Yıllardır bu nedenle insanlarla ilgileniyorum…
Ama eğer biraz duygusal biriysen, merhametliysen, İNSAN olmanın gereğini biliyor ve yaşıyorsan, bu dünya ve çevrendeki olaylar bir an geliyor, seni aşıyor, katlanılmaz oluyor. Sen benden daha gençsin ve güçlü olmalısın…Bunları yaşamak zorundayız…Çünkü ne yazık ki çevremizde hep bizim gibi insanlar yok…Allah insana unutma duygusunu katlanabilmemiz için vermiş…unutuyoruz…unutmak zorundayız…sevdiklerine sığınacaksın…ailene sığınacaksın…daha sonra bu melek ruhunu anlayabilecek bir genç adam gelecek, umarım seni sarıp sarmalayacak…ve onunla mutlu olacaksın…çünkü sen bu mutluluğu hakkediyorsun canım kızım…Dilerim, senin gibi insanlar çoğalır…vahşi ve acımasız insanlar zamanla insan olmanın erdemini öğrenirler…
Ama eğer biraz duygusal biriysen, merhametliysen, İNSAN olmanın gereğini biliyor ve yaşıyorsan, bu dünya ve çevrendeki olaylar bir an geliyor, seni aşıyor, katlanılmaz oluyor. Sen benden daha gençsin ve güçlü olmalısın…Bunları yaşamak zorundayız…Çünkü ne yazık ki çevremizde hep bizim gibi insanlar yok…Allah insana unutma duygusunu katlanabilmemiz için vermiş…unutuyoruz…unutmak zorundayız…sevdiklerine sığınacaksın…ailene sığınacaksın…daha sonra bu melek ruhunu anlayabilecek bir genç adam gelecek, umarım seni sarıp sarmalayacak…ve onunla mutlu olacaksın…çünkü sen bu mutluluğu hakkediyorsun canım kızım…Dilerim, senin gibi insanlar çoğalır…vahşi ve acımasız insanlar zamanla insan olmanın erdemini öğrenirler…